Zwrot pozwu po dekretacji pozwu i nadaniu mu biegu (art. 130[3] § 1 k.p.c.)

W art. 130[3] § 1 k.p.c. Ustawodawca dostrzega, że także po etapie, który można nazwać dekretacją pozwu i nadaniu mu biegu przez przewodniczącego we właściwym trybie, w szczególności przez skierowanie sprawy do rozpoznania na odpowiednim posiedzeniu sądu, mogą powstać okoliczności uzasadniające zwrot pozwu, mimo podjęcia pewnych czynności przez sąd. Ich katalog zawiera art. 130[3] § 1 k.p.c., zgodnie z którym art. 126[1], 126[2], 130 § 1 i 1[1] oraz art. 130[2] k.p.c. stosuje się odpowiednio, gdy przed wysłaniem odpisu pisma - w tym pozwu - innym stronom, powstał obowiązek uiszczenia albo uzupełnienia opłaty na skutek ustalenia przez sąd wyższej wartości przedmiotu sporu, cofnięcia zwolnienia od kosztów sądowych albo uchylenia kurateli. 

Przepis art. 130[3] § 1 k.p.c. określa zamknięty katalog czynności sądu uzasadniających zastosowanie tego przepisu, gdy mimo spełnienia przez pozew wszystkich warunków formalnych i fiskalnych i podjęcia wskazanych w tym przepisie czynności przez sąd możliwy jest nadal zwrot pozwu na podstawie art. 130 § 1 k.p.c. stosowanego jednak nie wprost, lecz odpowiednio. W przepisie tym nie wymieniono sytuacji, w której sąd stwierdza brak podstaw do wydania nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym. 

Przeciwko zastosowaniu tego przepisu przemawia także to, że wymaga on wydania przez sąd jednego z wyszczególnionych w nim postanowień, które ponadto dotyczą kwestii formalnych. Tymczasem stwierdzenie braku podstaw do wydania nakazu zapłaty jest następstwem oceny sądu wykraczającej poza kwestie formalne i nie przybiera postaci orzeczenia sądu. 

 Uchwała SN z dnia 26 października 2016 r., III CZP 44/16

Standard: 48737 (pełna treść orzeczenia)