Skarga kasacyjna w postępowaniu pojednawczym

Przyjmując, że postępowanie pojednawcze jest samodzielne strukturalnie i funkcjonalnie, należy wykluczyć stosowanie do tego postępowania przepisu art. 398[1] § 1 k.p.c. w sposób odpowiedni, na podstawie art. 13 § 2 k.p.c.

Przyjęcie tego poglądu skutkuje niejako automatycznie tym, że należy uznać, iż skarga kasacyjna nie jest dopuszczalna na postanowienie sądu drugiej instancji oddalające zażalenie na postanowienie sądu pierwszej instancji, którym odrzucono wniosek o zawezwanie do próby ugodowej, ponieważ nie jest to postanowienie w przedmiocie odrzucenia pozwu, o którym mowa w art. 398[1] § 1 k.p.c. Wynika to z faktu, że zawezwanie do próby ugodowej nie może oczywiście być uznane za pozew.

Należy zauważyć, że wyłączenie dopuszczalności stosowania na podstawie art. 13 § 2 k.p.c. przepisów o procesie do sądowego postępowania pojednawczego i przyjęcie założenia, że przepisy te stosować można w tym postępowaniu jedynie wprost, jeżeli w ogóle ich hipotezy na to pozwalają, powoduje tym samym wykluczenie dopuszczalności skargi kasacyjnej od jakiegokolwiek postanowienia sądu drugiej instancji wydanego w tym postępowaniu i je kończącego, choćby odrzuciło się założenie, że skarga kasacyjna dopuszczalna jest tylko w takich postępowaniach w sprawie uregulowanych w kodeksie postępowania cywilnego, co do których przepisy regulujące dane postępowanie w sprawie wyraźnie to przewidują.

Postanowienie SN z dnia 14 stycznia 2015 r., I CZ 84/14

Standard: 48491 (pełna treść orzeczenia)