Wykonanie zobowiązania do przeproszenia; charakter i cel aktu przeprosin

Wykonanie przez stronę prawomocnego wyroku, w tym poprzez złożenie nakazanego oświadczenia podpisanego przez nią osobiście wcale więc nie musi oznaczać, że tym samym strona ta daje wyraz temu, że akceptuje zasadność obowiązku nałożonego na nią prawomocnym orzeczeniem. Kwestia ta była przedmiotem szczegółowej analizy w uzasadnieniu uchwały Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2008 r., III CZP 23/06, w którym zanegowano, aby zachowanie polegające na złożeniu przeprosin lub wyrażeniu ubolewania było ściśle związane ze stanem emocjonalnym dłużnika i jego uczuciami, zazwyczaj uczuciem żalu i współczucia.

Z punktu widzenia prawnego istotą przeprosin (wyrażenia ubolewania) w omawianym przypadku jest skorygowanie obrazu osoby dotkniętej naruszeniem dobra osobistego w oczach opinii publicznej lub innych osób. Głównym celem osoby dotkniętej naruszeniem nie jest wywołanie u naruszyciela odruchów ekspiacji, lecz to, aby informacja o korzystnym dla niej wyroku dotarła do jak najszerszego kręgu osób.

Podstawowym celem prawnym wiązanym z aktem przeproszenia (ubolewania) jest zniweczenie skutków dokonanego naruszenia, a nie uzyskanie satysfakcji, co w drodze przymusu sądowego lub egzekucyjnego i tak jest przeważnie nie jest możliwe.

Wyrok SN z dnia 28 stycznia 2015 r., II CSK 292/14

Standard: 48469 (pełna treść orzeczenia)