Powzięcie i zaskarżenie uchwały w sprawach nieobjętych porządkiem obrad (art. 404 k.s.h.)

Podjęcie uchwały w sprawie nieobjętej porządkiem obrad nie jest naruszeniem jedynie reguł proceduralnych, stanowi ono bowiem działanie sprzeczne z normą iuris cogentis (art. 404 § 1 k.s.h.), przewidującą ogólny zakaz podejmowania uchwały, jeżeli in concreto nie pojawi się sytuacja przewidziana w art. 404 § 1 in fine k.s.h. (wyrok SN z dnia 7 lutego 2013 r., II CSK 300/12).

Wyrok SN z dnia 9 stycznia 2015 r., V CSK 180/14

Standard: 48487 (pełna treść orzeczenia)

Podjęcie uchwały w sprawie nieobjętej porządkiem obrad nie jest naruszeniem reguł proceduralnych, lecz jest zachowaniem jednoznacznie sprzecznym z ustawową normą imperatywną wyrażoną w art. 404 § 1 k.s.h. i przewidującą zakaz powzięcia w takiej sytuacji uchwały, o ile w stanie faktycznym sprawy nie wystąpiły ustawowe przesłanki uchylenia tego zakazu.

Przepis art. 404 § 1 k.s.h. jest wyraźnym źródłem ustawowego zakazu powzięcia uchwały w sprawie nieobjętej porządkiem obrad, który to zakaz nie obowiązuje z woli ustawodawcy jedynie wówczas, gdy podczas podejmowania uchwały cały kapitał zakładowy był reprezentowany, a zarazem nikt z obecnych nie zgłosił sprzeciwu dotyczącego powzięcia uchwały. Brak wystąpienia choćby jednej z obu kumulatywnych przesłanek pozwalających na powzięcie w takiej sytuacji uchwały skutkuje obowiązywaniem stanowczego zakazu jej powzięcia.

Jego obowiązywanie z mocy art. 404 § 1 k.s.h. jest ponadto niezależne od wykonania, wynikającego z art. 402 § 2 zd. pierwsze k.s.h., obowiązku sporządzenia szczegółowego porządku obrad. Nie można bowiem wykluczyć i takiej sytuacji, w której został sporządzony bezspornie szczegółowy porządek obrad zwyczajnego walnego zgromadzenia, a mimo tego walne zgromadzenie powzięło uchwałę nieobjętą takim porządkiem obrad, który spełniał wszelkie wymogi wynikające z art. 402 § 2 zd. pierwsze k.s.h. Takie zachowanie również jest naruszeniem niezależnego samodzielnego zakazu wynikającego z art. 404 § 1 k.s.h., a zatem stanowi ono o powzięciu uchwały sprzecznie z ustawą w rozumieniu art. 425 § 1 k.s.h. O ile więc art. 402 § 2 zd. pierwsze k.s.h. można uznać za ustawowe źródło określenia reguły proceduralnej, o tyle takiego charakteru nie można przypisać normie zawartej w art. 404 § 1 k.s.h. Zawartego w niej ustawowego zakazu określonego zachowania się nie można bowiem utożsamiać z regułą li tylko proceduralną funkcjonowania walnego zgromadzenia.

Wyrok SN z dnia 7 lutego 2013 r., II CSK 300/12

Standard: 48389 (pełna treść orzeczenia)

Zobacz glosy