Zarzut naruszenie art. 410 k.p.k.
Podstawa faktyczna wyrokowania (art. 410 k.p.k.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Aby można mówić o wskazywanym przez skarżącego naruszeniu tego przepisu koniecznym jest wykazanie, że sąd dokonał ustaleń tylko na podstawie części zgromadzonego, przeprowadzonego i prawidłowo ocenionego materiału dowodowego (por. wyrok SA w Warszawie z dnia 28 stycznia 2019 r., II AKa 390/18).
Wyrok SA we Wrocławiu z dnia 24 kwietnia 2019 r., II AKa 66/19
Standard: 48284 (pełna treść orzeczenia)
Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 21 stycznia 2016 r. w sprawie o sygn. akt II KK 372/15 stwierdził, że „obraza art. 410 k.p.k. zachodzi wówczas, gdy przy wyrokowaniu sąd opiera się na materiale nieujawnionym na rozprawie głównej oraz gdy opiera się na części materiału ujawnionego. Sam natomiast fakt, że ustalenia faktyczne w danej sprawie mogą zostać poczynione jedynie w oparciu o dowody uznane za wiarygodne, a nie o te, które zostały uznane za niewiarygodne, co jest przecież rzeczą oczywistą, nie oznacza, że sąd orzekający dopuścił się obrazy przepisu art. 410 k.p.k.
Powyższej normy nie można bowiem rozumieć w ten sposób, że każdy z przeprowadzonych dowodów ma stanowić podstawę ustaleń faktycznych.
Nie stanowi więc naruszenia tego przepisu dokonanie oceny materiału dowodowego przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie w sposób odmienny od subiektywnych oczekiwań stron procesowych”.
Wyrok SO w Warszawie z dnia 14 marca 2017 r., X Ka 181/17
Standard: 10535 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 48285
Standard: 48286
Standard: 42614
Standard: 25991
Standard: 25992
Standard: 25990
Standard: 25989