Orzeczenia co do istoty, nie kończące postępowania wydane na podstawie art. 598[15] i 598[16] k.p.c.

Postanowienie przewidziane w art. 598[16] § 1 k.p.c. nie jest orzeczeniem samodzielnym, ale kontynuacją wszczętego wcześniej postępowania wykonawczego, nie kończy postępowania w sprawie. Oznacza to, że prawomocne postanowienie sądu drugiej instancji w przedmiocie nakazania osobie, która nadal nie wypełniła nałożonego obowiązku, zapłaty oznaczonej sumy pieniężnej, nie należy do kategorii postanowień co do istoty sprawy kończących postępowanie, o jakich mowa w art. 519[2] § 1 k.p.c. 

Postanowienie SN z dnia 8 maja 2015 r., II CNP 5/15

Standard: 48213 (pełna treść orzeczenia)

Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia przysługuje tylko wtedy, gdy dotyczy kończącego w sprawie orzeczenia co do istoty sprawy. Postanowienie wydane na podstawie art. 598[15] k.p.c. nie ma takiego charakteru, nie kończy bowiem postępowania w sprawie dotyczącej wykonywania kontaktów z dzieckiem. Zakończenie takiego postępowania następuje na skutek wydania postanowienia o umorzeniu postępowania. Wynika to z art. 598[20] k.p.c., w myśl którego sąd umarza postępowanie, jeżeli w ciągu sześciu miesięcy od uprawomocnienia ostatniego postanowienia nie wpłynął kolejny wniosek w sprawach wykonywania kontaktów z dzieckiem. Zatem skarga na podstawie art. 424[1] k.p.c. jest niedopuszczalna.

Postanowienie SN z dnia 16 marca 2015 r., V CNP 15/15

Standard: 48211 (pełna treść orzeczenia)