Wykazanie w pozwie okoliczności uzasadniające właściwość sądu w sprawie o rozwód (art. 187 § 1 pkt 2 k.p.c.)

W sprawach o rozwód, które zostały poddane przepisom o właściwości wyłącznej (art. 38–42 k.p.c.), konieczne jest oznaczenie w pozwie miejsca zamieszkania lub zwykłego pobytu stron, a ponadto wskazanie, że co najmniej jedna z nich ma tam jeszcze miejsce zamieszkania lub zwykłego pobytu (art. 126 § 2 pkt 1 w związku z art. 187 § 1 i 41 k.p.c.). W razie stwierdzenia przez sąd, do którego pozew wpłynął, że miejsce wskazane w pozwie nie leży w jego okręgu albo że żadna ze stron już tam nie mieszka (nie przebywa), przekazuje sprawę sądowi właściwemu według miejsca zamieszkania strony pozwanej, a jeżeli i tej podstawy nie ma - sądowi zamieszkania powoda (art. 41 w związku z art. 200 § 1 k.p.c.). Jeżeli w myśl tych kryteriów ustalenie sądu właściwego nie jest możliwe, w związku z czym sąd, do którego sprawa wpłynęła nie może jej przekazać sądowi właściwemu, jest zobowiązany zwrócić się do Sądu Najwyższego o oznaczenie sądu na podstawie art. 45 k.p.c. Zważywszy na wskazane konstytucyjne gwarancje prawa do sądu właściwego, nie może przerzucać tego obowiązku na powoda, zwłaszcza wtedy, gdy powód wszystkie przesłanki właściwości według swej najlepszej woli i wiedzy określił w pozwie.

Zarządzenie SN z dnia 9 marca 2016 r., III CO 10/16

Standard: 48039 (pełna treść orzeczenia)