Przewóz morski

Nie jest  zasadne stanowisko Sądu odwoławczego, że utrata ładunku w czasie przewozu morskiego powoduje, iż konosament traci znaczenie, co w ocenie tego Sądu oznacza, że odbiorca uprawniony z konosamentu do dysponowania ładunkiem i do jego odbioru utracił te uprawnienia w następstwie utraty ładunku przez przewoźnika morskiego.

Przysługujące legitymowanemu z konosamentu odbiorcy ładunku prawo do odbioru ładunku, utraconego podczas wykonywania przewozu morskiego, przekształca się wtedy w roszczenie odszkodowawcze odbiorcy przeciwko przewoźnikowi morskiemu, którego zasadność i wysokość zależy od okoliczności, w jakich przewoźnik utracił posiadanie ładunku. Okoliczność utraty ładunku w czasie wykonywanego przewozu nie skutkowała więc utratą wynikających z konosamentu roszczeń odbiorcy rachunku wobec przewoźnika, a zatem wierzytelność przysługująca odbiorcy wobec przewoźnika mogła być przedmiotem przelewu i to bez względu na istnienie lub brak rzeczowoprawnego tytułu odbiorcy (bez względu na status właścicielski odbiorcy) do utraconego ładunku. Odbiorca utraconego ładunku mógł więc swoje roszczenia odszkodowawcze przysługujące mu wobec przewoźnika przelać skutecznie na rzecz powoda, bez potrzeby wykazywania, że był właścicielem utraconego ładunku.

Nabyte przez powoda w wyniku cesji roszczenia przeciwko przewoźnikowi, ale wynikające z konosamentu podlegały przedawnieniu w terminie rocznym określonym w art. 108 § 2 k.m., tj. przedawniły się z upływem roku od dnia, w którym wydanie uprawnionemu ładunku miało nastąpić.

Wyrok SN z dnia 18 lutego 2016 r., II CSK 155/15

Standard: 47485 (pełna treść orzeczenia)