Zaliczenie do materiału dowodowego zeznań świadka w części nieodczytanej

Sąd Okręgowy odczytywał fragmenty zeznań w trybie art. 391 § 1 k.p.k., wobec odmienności, czy niepamięci, a więc zasadnie, po czym pozostałe części protokołów zeznań zaliczał do materiału dowodowego bez odczytywania, na podstawie art. 392 § 2 k.p.k. Jest to czynność zbędna i naruszająca procedurę bezpośredniego przesłuchania świadka na rozprawie, sprzeczna z art. 391 § 1 k.p.k., który pozwala na ujawnienie (odczytanie)zeznań takiego świadka tylko pod określonymi warunkami. Procedura karna nie przewiduje innego sposobu zaliczenia do materiału dowodowego choćby części zeznań przesłuchiwanego na rozprawie świadka.

Fragmentów zeznań takiego świadka, nieistotnych dla sprawy, nie należy ujawniać, na co wskazuje sformułowanie z art. 391 § 1 k.p.k. „w odpowiednim zakresie”. Dotyczy ono informacji istotnych dla danej sprawy, a także tych, które różnią zeznania składane przed Sądem od poprzednich. Zaliczenie do materiału dowodowego zeznań świadka, poza tym zakresem jest niewłaściwe, zwłaszcza w trybie włączenia procedury z art. 392 i 394 k.p.k., która nie dotyczy zeznań osób przesłuchiwanych przed Sądem bezpośrednio.

Wyrok SA w Warszawie z dnia 18 lipca 2013 r., II AKa 214/13

Standard: 47449 (pełna treść orzeczenia)