Potwierdzenie przez stronę zapisu zawartego przez pełnomocnika działającego bez należytego umocowania

Kodeks postępowania cywilnego nie reguluje kompleksowo zagadnień związanych z zawarciem zapisu na sąd polubowny, w tym zawarciem zapisu przez pełnomocnika. Wyczerpującego unormowania w tym zakresie nie zawiera w szczególności art. 1167 k.p.c., który potwierdza jedynie pośrednio dopuszczalność sporządzenia zapisu w imieniu strony oraz reguluje częściowo kwestię rodzaju pełnomocnictwa koniecznego do zawarcia zapisu. Jednym z pominiętych zagadnień jest dopuszczalność potwierdzenia przez stronę zapisu zawartego przez pełnomocnika działającego bez należytego umocowania. W dotychczasowej judykaturze zaakceptowano co do zasady taką możliwość (por. orzeczenie SN z dnia 27 maja 1947 r., C III 81/47, pośrednio - postanowienie SN z dnia 10 sierpnia 2005 r., I CK 194/05, a także uz. uchwały SN z dnia 21 stycznia 2009 r., III CZP 136/08).

 Pogląd ten odpowiada wypowiedziom literatury obcej na tle umowy o arbitraż i nie koliduje z eksponowanym w skardze kasacyjnej art. 1161 § 2 k.p.c. Przepis ten wyłącza ukształtowanie zapisu w ten sposób, aby naruszał on zasadę równości, w szczególności uprawniał tylko jedną ze stron do wyboru między wytoczeniem powództwa przed sądem państwowym albo polubownym. Dotyczy on zatem treści zapisu i nie stoi na przeszkodzie sytuacji, w której jedna ze stron zapisu - w następstwie sporządzenia zapisu przez rzekomego pełnomocnika -uzyskuje kompetencję do jego zatwierdzenia, a w konsekwencji związania się zapisem. Jeżeli do zatwierdzenia dojdzie, obie strony będą związane zapisem, a do oceny jego treści będzie miał zastosowanie m.in. art. 1161 § 2 k.p.c. Sytuacja ta nie odbiega od przypadków, w których potwierdzenie na podstawie art. 103 k.c. miałoby dotyczyć umowy prawa materialnego.

Postanowienie SN z dnia 13 października 2017 r., I CSK 33/17

Standard: 47125 (pełna treść orzeczenia)