Wyłączenia zastosowania ustawy (art. 3 u.l.n.d.)

Depozyty pozostawione przez osadzonych w zakładach karnych zostały uregulowane w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 27 października 2003 r. w sprawie czynności administracyjnych i rozliczeń finansowych związanych z prowadzeniem depozytu przedmiotów wartościowych i środków pieniężnych osób pozbawionych wolności (Dz.U. Nr 192, poz. 1881 ze zm.). Według § 12 ust. 8 tego rozporządzenia, w wypadku zgonu osadzonego, posiadającego w zakładzie karnym przedmioty wartościowe i środki pieniężne, wzywa się spadkobiercę do ich odbioru. Mniej jednoznaczna regulacja istnieje w wypadku tzw. depozytu szpitalnego, czyli przedmiotów oddanych na przechowanie przez pacjenta stacjonarnego zakładu opieki zdrowotnej. Według § 6 ust. 3 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 30 lipca 2009 r. w sprawie prowadzenia depozytu w stacjonarnym zakładzie opieki zdrowotnej (Dz.U. Nr 129, poz. 1068), w wypadku trwania okoliczności, o których mowa w ust. 1 (stan nieprzytomności lub niezdolności do zrozumienia znaczenia informacji), przez okres dłuższy niż 24 godziny od czasu przyjęcia pacjenta do zakładu, kierownik zakładu albo osoba przez niego upoważniona informuje o przyjęciu rzeczy wartościowych do depozytu małżonka, wstępnych, zstępnych lub rodzeństwo pacjenta, a także inne osoby uprawnione, na podstawie odrębnych przepisów, do dysponowania ruchomościami pacjenta. Nie ma natomiast regulacji dotyczącej postępowania z depozytem po śmierci pacjenta. Należy jednak przyjąć, że wydanie depozytu po śmierci może nastąpić tylko na podstawie orzeczenia o stwierdzeniu nabycia spadku lub poświadczenia dziedziczenia.

 Uchwała SN z dnia 15 września 2017 r., III CZP 39/17

Standard: 47089 (pełna treść orzeczenia)