Pojęcie niewypłacalności na gruncie upadłości konsumenckiej

Zgodnie z treścią art. 10 ustawy Prawo upadłościowe z dnia 28 lutego 2003 roku (tekst jedn. Dz.U.2015, poz. 233) upadłość ogłasza się w stosunku do dłużnika, który stał się niewypłacalny. Zacytowany przepis ustanawia zasadę, że podstawą ogłoszenia upadłości dłużnika jest jego niewypłacalność. Definicję niewypłacalności ustawodawca zawarł w art. 11 ustawy, który nie został wyłączony na mocy art. 491[2] Prawo upadłościowego ze stosowania wobec osób fizycznych. W myśl tego przepisu dłużnika uważa się za niewypłacalnego, jeżeli utracił zdolność do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych (art. 11 ust. 1 ustawy). Domniemywa się, że dłużnik utracił zdolność do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych, jeżeli opóźnienie w wykonaniu zobowiązań pieniężnych przekracza trzy miesiące (1a). Spełnienie powyższej przesłanki uzasadnia ogłoszenie upadłości. Fundamentalne znaczenie ma zatem ustalenie, czy dłużnik utracił zdolność do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych.

Postanowienie SR Szczecin-Centrum z dnia 11 kwietnia 2017r., XII GU 75/17

Standard: 46701