Rozpoznanie na posiedzeniu zażalenia na postanowienie o uznaniu lub stwierdzeniu wykonalności wyroku lub ugody wydanych za granicą
Uznanie albo stwierdzenie wykonalności wyroku sądu polubownego wydanego za granicą (art. 1215 k.p.c.)
Artykuł 1215 k.p.c., ani żaden inny przepis, nie stanowi na jakiego rodzaju posiedzeniu sąd drugiej instancji jest obowiązany rozpoznać zażalenie na postanowienie w przedmiocie uznania lub stwierdzenia wykonalności wyroku sądu polubownego wydanego za granicą, lub ugody zawartej przed sądem polubownym za granicą. W tej sytuacji w grę wchodzi art. 13 § 2 k.p.c., co prowadzi do przyjęcia, że do omawianego przypadku znajduje odpowiednie zastosowanie art. 397 § 1 k.p.c. „Odpowiednie zastosowanie” oznacza w tym wypadku możliwość zastosowania przepisu zgodnie z jego brzmieniem, bez dokonywania modyfikacji treści przepisu, a zatem prowadzi do stwierdzenia, że sąd drugiej instancji rozpoznaje zażalenie na posiedzeniu niejawnym.
Artykuł 1151 § 2 k.p.c. stanowi kategorycznie, że o wykonalności orzeczenia sądu zagranicznego „sąd orzeka po przeprowadzeniu rozprawy”, bez żadnych bliższych wyjaśnień, jakiej fazy postępowania nakaz ten dotyczy. Pomimo takiego brzmienia przepisu, ani w doktrynie, ani w judykaturze nie wyrażono poglądu, że sąd drugiej instancji obowiązany jest rozpoznać zażalenie na rozprawie. Przeciwnie, przyjęto że zażalenie, zgodnie z art. 397 § 1 w związku z art. 13 § 2 k.p.c., powinno być rozpoznane na posiedzeniu niejawnym (postanowienie SN z dnia 30 września 2008 r., II CSK 158/08).
Postanowienie SN z dnia 24 czerwca 2009 r., I CSK 538/08
Standard: 46690 (pełna treść orzeczenia)