Dopuszczalnośc pytań prawnych w postępowaniu o uznanie albo stwierdzenie wykonalności wyroku lub ugody

Kwestia dopuszczalności przedstawiania Sądowi Najwyższemu zagadnień prawnych do rozstrzygnięcia nie jest uregulowana w art. 1212-1217 k.p.c. Przepis art. 1213[1] § 2 k.p.c. uzasadnia więc odpowiednie stosowanie art. 390 § 1 k.p.c. Wniosek ten należy przyjąć nie tylko w odniesieniu do postępowania będącego odpowiednikiem postępowania w sprawie, którym jest postępowanie o uznanie albo stwierdzenie wykonalności zagranicznego wyroku sądu polubownego lub ugody zawartej przed tym sądem za granicą, ale też w odniesieniu do postępowania pomocniczego, którym jest postępowanie o uznanie albo stwierdzenie wykonalności krajowego wyroku sądu polubownego lub krajowej ugody zawartej przed takim sądem. Odmienność charakteru obu postępowań nie ma na to wpływu, skoro w procesie art. 390 § 1 k.p.c. stosuje się wprost w postępowaniu apelacyjnym, w którym rozpoznawana jest apelacja od wyroków (orzeczeń co do istoty sprawy), a odpowiednio (art. 397 § 2 zd. 1 k.p.c.) także w postępowaniu zażaleniowym, w którym rozpoznawane jest zażalenie na postanowienia (orzeczenia niedotyczące istoty sprawy), w tym zapadające w postępowaniach pomocniczych.

Uchwała SN z dnia 28 września 2016 r., III CZP 40/16

Standard: 46686 (pełna treść orzeczenia)