Zasada prawdy materialnej w procesie karnym
Zasada prawdy materialnej w procesie karnym (art. 2 § 2 k.p.k.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Zasada wyrażona w art. 2 § 2 kpk, to postulat ustalania prawdy, na której oparte być winno orzeczenie sądowe. Nie oznacza to jednak, że w polu zainteresowania sądu winny mieścić się absolutnie wszystkie możliwe scenariusze (wersje zaistnienia zdarzenia, skutku). O ile w sposób wyczerpujący zebrano i przeprowadzono dowody, to „prawdą” może być jedynie to, co w grę wchodzi z „zawartości” takiego materiału dowodowego (reguła rozumowania zwana „brzytwą Ockhama” zastosowana w praktyce). Tak więc, to co zostaje ustalone na podstawie dowodów uznanych za wiarygodne, jest „prawdą” w rozumieniu art. 2 § 2 kpk. To zaś, że w procesie odrzucono wiarygodność dowodów „odciążających” na rzecz wiarygodności dowodów „obciążających” w żaden sposób nie narusza zasady wyrażonej w art. 2 § 2 kpk.
Wyrok SA w Łodzi z dnia 20 listopada 2012 r., II AKa 162/12
Standard: 76257 (pełna treść orzeczenia)
Spośród zasad postępowania karnego, szczególne znaczenie przypisuje się zasadzie prawdy materialnej, jako nadrzędnej w stosunku do wszystkich pozostałych. Zasada ta została sformułowana w art. 2 § 2 k.p.k., jako dyrektywa, iż "Podstawę wszelkich rozstrzygnięć powinny stanowić prawdziwe ustalenia faktyczne".
Celem procesu karnego jest dotarcie do rzetelnej i obiektywnej wiedzy o jego przedmiocie. Inne zasady procesowe podporządkowane są tej naczelnej, zaś oparte na nich uregulowania procesowe mają zmierzać do realizacji celów i zadań postępowania karnego.
Wyrok TK z dnia 7 grudnia 2010 r., P 11/09
Standard: 4067 (pełna treść orzeczenia)