Zastępstwo Skarbu Państwa wykonywane przez Prokuratorię Generalną

Posiadanie uprawnień radcy prawnego, adwokata czy notariusza, o których mowa w art. 29 ustawy o Prokuratorii Generalnej nie jest równoznaczne z wykonywaniem zawodu radcy prawnego, adwokata czy notariusza. Istotnie w świetle uregulowań ustawy o Prokuratorii Generalnej radca Prokuratorii Generalnej nie może równocześnie wykonywać zawodu adwokata, co jednakże nie oznacza, wbrew zarzutom skarżącego, że nie posiada on uprawnień do wykonywania tego zawodu określonych w art. 65 ustawy o adwokaturze. Wskazać bowiem trzeba, że Ustawa o Prokuratorii Generalnej jest skorelowana z przepisami ustawy o adwokaturze, gdyż ustawa o adwokaturze w art. 72 ust. 1 pkt 4a wskazuje, że okręgowa rada adwokacka skreśla adwokata z listy w wypadku podjęcia pracy w Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa, przy czym zgodnie z art. 73 osoba ta po ustaniu stosunku pracy podlega na swój wniosek ponownemu wpisowi na listę, jeżeli spełnia wymagania określone w art. 65. Wskazać też trzeba, że ustawa o Prokuratorii Generalnej regulująca zastępstwo procesowe Skarbu Państwa przed sądami powszechnymi jest uregulowaniem szczególnym w stosunku do przepisów Działu V kodeksu postępowania cywilnego, tym samym powołany przez powoda przepis art. 87 § 2 k.p.c. nie znajduje w tym przypadku zastosowania.

Wyrok SA w Katowicach z dnia 18 października 2018 r., I ACa 233/18

Standard: 55608 (pełna treść orzeczenia)

Art. 29 ustawy o Prokuratorii Generalnej SP (a obecnie art. 54 ustawy o Prokuratorii Generalnej RP) stanowi o kwalifikacjach (wymogach) osoby, która ubiega się o stanowisko radcy. Kwalifikacje te podlegają sprawdzeniu zanim radca zostanie mianowany przez Prezesa Prokuratorii Generalnej. Tylko osoba spełniająca wymogi określone w ustawie (art. 29 poprzedniej ustawy i art. 54 ustawy obecnie obowiązującej) może zostać mianowana na radcę Prokuratorii Generalnej. Dokumentem upoważniającym radcę Prokuratorii Generalnej do wykonywania czynności zastępstwa procesowego przed sądem jest legitymacja służbowa, która zawiera w szczególności imię i nazwisko oraz stanowisko służbowe radcy Prokuratorii Generalnej (art. 15 ust. 3 ustawy z 8 lipca 2005 r., art. 33 ust. 2 ustawy z 15 grudnia 2016 r.). Wykonując czynności zastępstwa przed sądem, radca obowiązany jest zatem okazać jedynie legitymację służbową (i pozostawić jej kserokopię w aktach). Sąd nie bada tym samym, czy radca Prokuratorii Generalnej spełnia rzeczywiście wszystkie wymogi określone w art. 29 poprzedniej ustawy (lub art. 54 ustawy obecnie obowiązującej), a wystarczające jest odpowiednie wylegitymowanie się przez radcę przed sądem. Zakłada się bowiem, że uzyskując mianowanie na stanowisko radcy, które to mianowanie pochodzi od Prezesa Prokuratorii Generalnej (Prezesa Prokuratorii Generalnej powołuje z kolei Prezes Rady Ministrów, spośród osób wyłonionych w drodze otwartego i konkurencyjnego naboru, na wniosek ministra właściwego do spraw Skarbu Państwa – art. 20 ustawy z 2005 r. , art. 41 ustawy z 2016 r.) i po złożeniu ślubowania przed Prezesem Prokuratorii Generalnej, radca przeszedł odpowiednie sprawdzenie kwalifikacji na etapie naboru, a zatem że spełnia wszelkie wymogi jakie ustawa przewiduje.

Wyrok SA w Katowicach z dnia 29 września 2017 r., I ACa 398/17

Standard: 55607 (pełna treść orzeczenia)