Dobra wiara przy zasiedzeniu nieruchomości

Długość terminu zasiedzenia zależy od dobrej lub złej wiary posiadacza w momencie objęcia rzeczy w posiadanie, co wynika z art. 172 § 1 i 2 k.c. (mala fides superveniens non nocet; por. np. postanowienia SN z dnia 4 czerwca 2014 r., II CSK 520/13, z dnia 16 grudnia 2015 r., IV CSK 132/15, z dnia 13 stycznia 2016 r., V CSK 224/15 i z dnia 25 maja 2016 r., V CSK 549/15).

Wyrok SN z dnia 27 listopada 2020 r., I CSK 786/18

Standard: 52256 (pełna treść orzeczenia)

Sąd Najwyższy rozpoznający skargę kasacyjną podziela stanowisko judykatury, które przyjmuje tradycyjne rozumienie dobrej wiary zasiadującego posiadacza wówczas, gdy w wyniku błędnego, usprawiedliwionego towarzyszącymi okolicznościami, przekonania że posiadane prawo mu przysługuje i nie narusza cudzego prawa rozpoczął posiadanie w okolicznościach je usprawiedliwiających.

Domniemanie dobrej wiary posiadacza wzruszyć może dowód, że posiadacz w chwili rozpoczęcia posiadania wiedział lub przy zachowaniu należytej staranności mógł się dowiedzieć o tym, że narusza swym zachowaniem prawo innej osoby. Jego obalenie nastąpi tylko w przypadku udowodnienia przeciwieństwa, tj. istnienia złej wiary.

Postanowienie SN z dnia 17 lipca 2020 r., III CSK 9/18

Standard: 63809 (pełna treść orzeczenia)