Zastosowanie art. 380 k.p.c. do postanowienia sądu I instancji w przedmiocie wznowienia postępowania

Postanowienie o wznowieniu postępowania jest orzeczeniem niezaskarżalnym. W grę wchodzi jego kwestionowanie wyłącznie w ramach środka odwoławczego od orzeczenia wydanego w następstwie ponownego rozpoznania sprawy na podstawie przepisu art. 380 k.p.c. (por. orzeczenie SN z dnia 5 lipca 1962 r., II CZ 56/62, postanowienie SN z dnia 20 sierpnia 2015 r., II CSK 607/14).

Oznacza to, że postanowienie sądu pierwszej instancji w przedmiocie wznowienia postępowania nie będąc postanowieniem zaskarżalnym należy do kategorii orzeczeń, o których mowa w art. 380 k.p.c. i może być zwalczane przez stronę tylko w apelacji od orzeczenia merytorycznego kończącego postępowanie o wznowienie.

Warunkiem koniecznym przeprowadzenia oceny niezaskarżalnego postanowienia na podstawie art. 380 k.p.c., przez sąd drugiej instancji, jest zamieszczenie w środku zaskarżenia wniosku w tym przedmiocie. Jeżeli w sprawie występuje zawodowy pełnomocnik, wniosek powinien być sformułowany jednoznacznie, gdyż nie ma podstaw do przypisywania pismom wnoszonym przez takiego pełnomocnika treści wprost w tych pismach niewyrażonych.

W braku takiego wniosku przeprowadzenie kontroli nie jest dopuszczalne.

Pogląd ten dominuje w literaturze i został utrwalony w orzecznictwie (postanowienia SN z dnia 21 listopada 2001 r., z dnia 21 listopada 2007 r., z dnia 4 grudnia 2013 r., II CZ 83/13, z dnia 10 stycznia 2014 r., II UZ 63/13 i z dnia 19 listopada 2014 r., II CZ 74/14).

Postanowienie SN z dnia 25 października 2017 r., II PZ 23/17

Standard: 45881 (pełna treść orzeczenia)