Dopuszczalność drogi sądowej w sprawach z zakresu zbiorowego prawa pracy

Już z samego art. 1 i art. 2 k.p.c. wynika ogólna zasada dopuszczalności drogi sądowej przed sądem powszechnym w sprawach między równorzędnymi podmiotami z zakresu prawa pracy, w tym z zakresu zbiorowego prawa pracy, z wyjątkiem spraw ustawowo zastrzeżonych do właściwości innych sądów i spraw, które ze względu na ich naturę mogą być załatwiane wyłącznie w drodze sporu zbiorowego pracy. Zasada ta ma dodatkowe oparcie w konstytucyjnych zasadach prawa do sądu (szczeg. art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 Konstytucji) oraz domniemania drogi sądowej przed sądem powszechnym (art. 177 Konstytucji).

Przyjęcie przez Sąd Apelacyjny odwrotnej zasady, w myśl której tylko sprawy z zakresu zbiorowego prawa pracy wyraźnie wskazane w ustawie mogą być rozpoznawane przez sądy jest nieuzasadnione. Przyjmując takie zapatrywanie Sąd odwoławczy odwołał się do argumentacji przedstawionej w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 20 lipca 2000 r., I PKN 732/99 oraz w uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 23 maja 2001 r., III ZP 17/00, bez rozważenia nowszego orzecznictwa Sądu Najwyższego, powołanego w uzasadnieniu niniejszego postanowienia, w tym także ustalonych obecnie poglądów uznających, że kategorią służącą do określenia przedmiotu postępowania cywilnego jest roszczenie procesowe, a nie roszczenie materialnoprawne.

Postanowienie SN z dnia 8 lipca 2015 r., I PK 250/14

Standard: 45523 (pełna treść orzeczenia)