Uznanie niewłaściwe w sądowej praktyce
Uznanie roszczenia (art. 123 § 1 pkt 2 k.c. i art. 333 § 1 pkt 2 k.p.c.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Uznanie roszczenia może być dokonane w każdy sposób i co ważne, w przypadku uznania roszczenia, osoba która składa oświadczenie woli nie musi mieć świadomości tego, że uznaje roszczenie.
Dla skuteczności tzw. uznania niewłaściwego nie jest wymagane istnienie po stronie zobowiązanego zamiaru wywołania skutku prawnego, ale istotne jest to, aby zachowanie zobowiązanego mogło uzasadniać przekonanie osoby uprawnionej, iż zobowiązany jest świadom swojego obowiązku (wyrok SN dnia 25 marca 2010 r., I CSK 475/09; wyrok SN z dnia 16 lutego 2012 r., III CSK 208/11).
W doktrynie wskazuje się, że uznanie niewłaściwe może polegać na zapłacie części długu, zapłacie odsetek, udzieleniu zabezpieczenia przez dłużnika a także wszelkich skierowanych do wierzyciela „prośbach”, czy to o rozłożenie na raty, czy to o odroczenie terminu płatności, czy to o zwolnienie z odsetek lub długu.
Wyrok SA w Łodzi z dnia 16 lutego 2017 r. I ACa 905/16
Standard: 8971 (pełna treść orzeczenia)
Zachowanie pozwanego, tj. zwrócenie się do poprzednika prawnego wierzyciela o rozłożenie długu na raty należy ocenić jako dorozumiane uznanie długu, przez co pozwany potwierdził okoliczności faktyczne sprawy oraz istnienie zobowiązania z konkretnego stosunku prawnego.
Niewłaściwe uznanie długu może przejawiać się zachowaniem dłużnika jak np.: spłatą części długu lub jego odsetek, prośbą o odroczenie terminu zapłaty, prośbą o rozłożenie długu na raty, prośbą o umorzenie części lub całości zadłużenia oraz potwierdzenie salda. Jak więc widać na powyższych przykładach, w niewłaściwym uznaniu długu chodzi przede wszystkim o to, że dłużnik pewnymi swoimi zachowaniami przyznał, że posiada wiedzę, że jest zadłużony względem wierzyciela. Taki rodzaj uznania długu nie musi wskazywać ani na podstawę prawną uznawanego długu ani nawet na jego wysokość. Nieistotne jest to, czy dłużnik wyraził wolę uznania długu, jeśli jego zachowanie można zakwalifikować do uznania niewłaściwego. To oznacza, że dłużnik może skutecznie uznać swój dług będąc całkowicie tego nieświadomym, o ile z jego zachowania wynika, że ma wiedzę na temat istnienia tego długu. Co do zasady, uznanie takie nie może być cofnięte lub odwołane przez dłużnika, w szczególności w przypadku, kiedy dopiero po czasie dłużnik zorientował się, jakie konsekwencje przyniosło uznanie długu.
Wyrok SR dla m. st. Warszawy z dnia 2 stycznia 2017r., I C 1527/14
Standard: 8972
Standard: 5165
Standard: 45214