Uznanie właściwe
Uznanie roszczenia (art. 123 § 1 pkt 2 k.c. i art. 333 § 1 pkt 2 k.p.c.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Uznanie właściwe roszczenia (art. 123 § 1 pkt 2 k.c.) następuje w wyniku umowy, pomiędzy wierzycielem i dłużnikiem, ustalającej co do zasady i zakresu istnienie albo nieistnienie konkretnego stosunku prawnego. Uznanie właściwe przerywa bieg przedawnienia roszczenia, a także zmienia rozkład ciężaru dowodu.
Wyrok SN z dnia 11 marca 2020 r., I CSK 585/18
Standard: 46723 (pełna treść orzeczenia)
Uznanie właściwe stanowi nieuregulowaną odrębnie umowę, ustalającą co do zasady i zakresu istnienie jakiegoś stosunku prawnego – zawierana jest właśnie w sytuacji gdy samo istnienie lub nieistnienie stosunku prawnego jest między stronami niepewne.
Wyrok SA w Katowicach z dnia 13 kwietnia 2017 r., I ACa 1165/16
Standard: 45212 (pełna treść orzeczenia)
Jednostronne oświadczenie dłużnika zawarte w akcie notarialnym o poddaniu się egzekucji nie ma charakteru konstytutywnego, nie kreuje między stronami, nazywanymi w oświadczeniu dłużnikiem i wierzycielem, żadnego zobowiązania. Podobnie ocenia się sytuację gdy oświadczenie o podaniu się egzekucji podpisał wierzyciel, chociaż uczestnictwo wierzyciela w czynności kieruje rozważania ku konstrukcji umowy. Umowę taką można byłoby traktować jako uznanie (właściwe) długu.
Uznanie właściwe jest co prawda umową, ale dotyczy ona długu istniejącego; jej treścią i celem jest ustalenie lub stabilizacja istniejącej między stronami sytuacji prawnej.
Uznanie właściwe ma charakter kauzalny co oznacza, że ważność takiej umowy jest uzależniona od istnienia ważnej podstawy prawnej uznanego roszczenia.
Wyrok SN z dnia 12 czerwca 2015 r., II CSK 455/14
Standard: 65482 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 48362 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 45215 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 45201 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 21060 (pełna treść orzeczenia)