Przeprowadzanie dowodów, dokonywanie innych czynności oraz doręczanie pism sądowych (art. 1130 k.p.c.)
Przepisy z zakresu międzynarodowego postępowania cywilnego (art. 1097 - 1153[25] k.p.c.)
Umożliwienie udziału przez osobę przebywającą za granicą za pomocą środków porozumiewania się na odległość w posiedzeniu, które odbywa się w Polsce, stanowi inną czynność w rozumieniu art. 1130 k.p.c., zatem do tej czynności odpowiednie zastosowanie miałby art. 1131 k.p.c. W szczególności miałby odpowiednie zastosowanie § 6 tego przepisu, zgodnie z którym w przypadkach wskazanych w § 1–5 sąd może postanowić, w porozumieniu z sądem lub innym organem państwa wezwanego, że przeprowadzenie dowodu, którego charakter się temu nie sprzeciwia, nastąpi przy użyciu urządzeń technicznych umożliwiających obecność lub udział w dokonaniu tej czynności albo jej dokonanie na odległość. Sąd zatem powinien co najmniej powiadomić właściwy sąd państwa wezwanego o zamiarze przeprowadzenia posiedzenia z udziałem uczestnika przebywającego w tym kraju za pomocą środków porozumienia się na odległość, aby możliwe było spełnienie wymagania „porozumienia” z innym sądem lub organem.
Postanowienie SN z dnia 8 listopada 2019 r., III CZP 13/19
Standard: 44959 (pełna treść orzeczenia)
Rozporządzenie nr 1393/2007, przyjęte na podstawie art. 61 lit. c) WE, ustanawia, jak zostało to wskazane w jego motywie 1, mechanizm wewnątrzwspólnotowego doręczania dokumentów sądowych i pozasądowych w sprawach cywilnych lub handlowych, mający na celu stopniowe ustanowienie przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości. Rozporządzenie to – zgodnie z jego motywem 2 – ma na celu poprawienie i przyspieszenie przepływu między państwami członkowskimi dokumentów sądowych i pozasądowych dotyczących spraw cywilnych lub handlowych, aby wzmocnić prawidłowe funkcjonowanie rynku wewnętrznego (zob. podobnie wyroki: Alder, C‑325/11; a także Roda Golf & Beach Resort, C‑14/08).
Brzmienie art. 1 ust. 1 tego rozporządzenia precyzuje, iż znajduje ono zastosowanie w sprawach cywilnych i handlowych, „w sytuacji gdy konieczne jest przekazanie dokumentu […] pozasądowego z jednego państwa członkowskiego do drugiego po to, by go doręczyć” (wyrok Alder, C‑325/11).
Rozporządzenie w sposób wyczerpujący ustanawia różne sposoby przekazywania (zob. wyrok Alder, C‑325/11) znajdujące, na mocy jego art. 16, zastosowanie do doręczeń dokumentów pozasądowych. W szczególności art. 2 tego rozporządzenia stanowi, że przekazywania dokumentów należy dokonywać zasadniczo między jednostkami przekazującymi a jednostkami przyjmującymi wyznaczonymi przez państwa członkowskie (wyrok Alder, C‑325/11). Wspomniane rozporządzenie przewiduje w sekcji 2 inne możliwe sposoby przekazywania takie jak przekazanie drogą konsularną lub dyplomatyczną, czy też doręczenie przez przedstawicieli dyplomatycznych lub konsularnych, za pośrednictwem poczty albo jeszcze – na żądanie każdej zainteresowanej osoby – bezpośrednio przez urzędników sądowych, innych urzędników lub inne właściwe osoby państwa przyjmującego (wyrok Alder, C‑325/11).
Rozporządzenie nr 1393/2007 nie ustanowiło hierarchii różnych przewidzianych przez nie sposobów przekazywania (wyroki: Alder,C‑325/11; Plumex, C‑473/04)
W celu zapewnienia szybkiego transgranicznego przekazywania danych dokumentów rozporządzenie nie wymaga ani od jednostek przekazujących, ani jednostek przyjmujących, ani przedstawicieli dyplomatycznych, czy konsularnych, ani od urzędników sądowych, innych urzędników, czy też innych właściwych osób państwa przyjmującego kontroli stosowności lub trafności podstaw, dla których wnioskodawca domaga się doręczenia dokumentu w drodze ustanowionych sposobów przekazywania.
Wyrok TSUE z dnia 11 listopada 2015 r., C-223/14
Standard: 75724 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 72610