Zakaz wprowadzania w błąd oznaczeniem firmy (art. 43[3] § 2 k.c.)

Po drugie zaś, firma nie może wprowadzać w błąd (art. 43[3] § 2). Firma musi odróżniać się dostatecznie od firm innych przedsiębiorców, a ocena w tym zakresie powinna być dokonywana nie tylko z punktu widzenia innych przedsiębiorców, ale także z punktu widzenia kontrahentów przedsiębiorcy i konsumentów.

Przy ocenie, czy porównywane firmy dostatecznie różnią się od siebie, należy brać pod uwagę pełne ich brzmienie. W praktyce przyjmuje się, że firma dostatecznie różni się od innych, gdy różnica między nimi jest łatwo zauważalna dla przeciętnego odbiorcy bez potrzeby przeprowadzania dokładnych porównań. W świetle komentowanego przepisu należy tego dokonywać w odniesieniu do wszystkich przedsiębiorców działających na tym samym rynku, a nie tylko w odniesieniu do przedsiębiorców zarejestrowanych w tej samej miejscowości, ale na terenie całego kraju.

Firma nie może wprowadzać w błąd co do przedmiotu działalności przedsiębiorstwa. Często wskazywanym przykładem firmy wprowadzającej w błąd co do przedmiotu działalności jest np. zamieszczanie w firmie przedsiębiorcy świadczącego usługi medyczne słowa „klinika", choć rzeczywiście świadczone usługi sprowadzają się do zwykłej diagnostyki lub pomocy ambulatoryjnej. Podobnie rzecz się przedstawia w wypadku zamieszczenia słowa „bank" w firmie przedsiębiorcy, który nie świadczy, bo nie może zgodnie z prawem bankowym świadczyć, usług bankowych.

Mylące jest zamieszczenie w firmie określenia „hurtownia" dla działalności polegającej na sprzedaży detalicznej. Brzmienie firmy nie może wprowadzać w błąd nie tylko co do rodzaju działalności, ale także co do jej rozmiaru i innych cech charakterystycznych, np. „międzynarodowa spółka", jeśli wspólnikami są tylko Polacy.

Wyrok SO w Łodzi z dnia 4 marca 2016 r., X GC 963/15

Standard: 44752 (pełna treść orzeczenia)

Wykorzystanie elementu (...) w oznaczeniu strony internetowej, przez którą potencjalny klient jest przekierowywany do sklepu internetowego pozwanych prowadzących działalność gospodarczą w tej samej branży sprawia, iż jego używanie rodzi ryzyko wprowadzenia w błąd co do tożsamości przedsiębiorców, sprzecznego z zasadą wyłączności firmy określoną w art. 43[3] § 1 KC Działania pozwanych naruszają więc prawo (...), któremu służą roszczenia przewidziane przepisem art. 43[10] KC

Wyrok SO w Warszawie z dnia 12 października 2015 r., XXII GWzt 15/15

Standard: 33043 (pełna treść orzeczenia)