Powtarzanie przepisów ustaw w innych aktach prawnych
Dyrektywy stanowienia i redakcji aktu prawnego
Niezgodne z zasadami techniki prawodawczej jest jedynie powtarzanie przepisów ustaw w innych ustawach, rozporządzeniach, uchwałach i zarządzeniach (por. § 4 ust. 1, § 118 i § 137), a zasada ta nie ma charakteru bezwzględnego.
W doktrynie przyjmuje się, że ad casum powtarzanie przepisów innych aktów normatywnych może być wyjątkowo dopuszczalne w takich aktach, jak statuty czy regulaminy, które są często dla pewnego kręgu odbiorców podstawowym źródłem informacji o stanie normatywnym w danym obszarze, albo wówczas, gdy jest to wskazane ze względów konstrukcyjnych lub komunikacyjnych. W takich przypadkach niezbędne jest jednak zadbanie o koherentność powtarzanych regulacji i symetryczność wprowadzanych w nich zmian, ażeby nie dochodziło do poważnej dezorientacji "adresatów i organów stosujących prawo" (wyrok z 3 grudnia 2002 r., P 13/02, wyrok TK K 34/15.
Kierunek dostosowywania przepisów nie powinien być przypadkowy, lecz wynikać z tego, które unormowanie ma charakter pierwotny, a które tylko stanowi "odbicie" przepisu źródłowego. Zależy to więc bezpośrednio od treści tych regulacji i wymaganego w Konstytucji poziomu ich normowania (por. podobnie: wyrok TK K 35/15).
Wyrok TK z dnia 9 marca 2016 r., K 47/15
Standard: 689
Choć zasadniczo regulaminy (uchwały wydawane na podstawie ustawy) nie powinny powtarzać unormowań ustawowych, to jednak – ze względów utylitarnych, pragmatycznych lub innych – takie powtórzenia są niekiedy nieuniknione. Ich stosowanie wymusza systematyka tych aktów i ich wewnętrzna logika (bez powtórzeń niektóre unormowania regulaminowe pozostawałyby niezrozumiałe lub „zawieszone w próżni”), rzecz tylko w tym, aby – jeżeli są niezbędne – były ograniczone do minimum oraz odpowiadały w pełni regulacji ustawowej.
Postanowienie SN z dnia 20 maja 2011 r., III CO 5/11
Standard: 70686 (pełna treść orzeczenia)