Katastr nieruchomości jako podstawa oznaczenia nieruchomości

Zgodnie z art. 26 ust. 1 u.k.w.h., podstawą oznaczenia nieruchomości w księdze wieczystej są dane katastru nieruchomości. Obecna treść tego przepisu została nadana ustawą z dnia 14 lutego 2003 r. o przenoszeniu treści księgi wieczystej do struktury księgi wieczystej prowadzonej w systemie informatycznym (Dz.U. Nr 42, poz. 363). Według art. 25 tej ustawy, do czasu przekształcenia ewidencji gruntów i budynków w kataster nieruchomości użyte w ustawie oraz w ustawach nowelizowanych w art. 23 i 24 pojęcie „kataster nieruchomości” rozumie się tę ewidencję.

Dane katastru (ewidencji gruntów i budynków) są również podstawą sprostowania na wniosek lub z urzędu oznaczenia nieruchomości w księdze wieczystej w razie niezgodności danych katastru nieruchomości z oznaczeniem nieruchomości w księdze wieczystej (art. 27 ust. 1 i 2 u.k.w.h.). Wymienione wyżej zasady oznaczania nieruchomości w księdze wieczystej wynikają także z przepisów ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (jedn. tekst: Dz.U. z 2010 r. Nr 193, poz. 1287 ze zm. – dalej: „p.g.k.”), która w art. 53a stanowi, że do czasu przekształcenia ewidencji gruntów i budynków w kataster nieruchomości przez użyte w niniejszej ustawie pojęcie „kataster” rozumie się tę ewidencję. 

Postanowienie SN z dnia 16 stycznia 2015 r., III CSK 79/14

Standard: 44250 (pełna treść orzeczenia)