Przekazanie przychodów z tytułu sprzedaży, dzierżawy i likwidacji środków trwałych (art. 7 ust. 1 pkt 7 u.z.f.ś.s.)

Roszczenie związku zawodowego o przekazanie funduszowi przychodów uzyskanych z tytułu sprzedaży środków trwałych służących działalności socjalnej, zgłoszone na podstawie art. 8 ust. 3 w związku z art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy, nie ulega przedawnieniu.

Art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy o funduszu świadczeń socjalnych jest także przepisem gwarancyjnym – zapewniającym ochronę praw socjalnych załogi (pracowników). W przypadku kolizji interesów wierzycieli spółki prawa handlowego będącej pracodawcą oraz interesów załogi (pracowników) pracodawcy będącego spółką prawa handlowego więcej argumentów przemawia za ochroną interesów załogi. Przede wszystkim pracownicy są zawsze traktowani przy egzekucji długów w sposób uprzywilejowany w stosunku do innych „prywatnych” wierzycieli – ich wierzytelności wyprzedzają, jeśli chodzi o kolejność zaspokojenia, wierzytelności innych wierzycieli, z wyłączeniem niektórych wierzycieli publicznych (takich jak urząd skarbowy, jeśli chodzi o podatki, albo organy rentowe, jeśli chodzi o składki na ubezpieczenia społeczne). Także w przypadku roszczenia związków zawodowych opartego na art. 8 ust. 3 w związku z art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy o funduszu świadczeń socjalnych należy przyjąć uprzywilejowanie ochrony praw socjalnych pracowników w stosunku do ewentualnych uprawnień egzekucyjnych (gwarancji możliwości zaspokojenia) wierzycieli spółki prawa handlowego. Ani art. 7 ust. 1 pkt 7, ani żaden inny przepis ustawy o funduszu świadczeń socjalnych, nie wyłącza spod działania regulacji tej ustawy składników majątku pracodawcy, które zostały wniesione jako aport (wkład niepieniężny) do spółki, a przecież takie sytuacje faktyczne jak będąca przedmiotem oceny w rozpoznawanej sprawie (wyposażenie spółki prawa handlowego w kapitał zakładowy w postaci wkładu niepieniężnego – wyrażonego w majątku trwałym lub nieruchomościach, w tym obiektach służących działalności socjalnej pracodawcy będącego spółką), zdarzają się stosunkowo często w praktyce prowadzenia działalności gospodarczej i gdyby ustawodawca chciał wyłączyć zakładowe obiekty socjalne (art. 2 pkt 4 ustawy o funduszu świadczeń socjalnych), wniesione do spółki będącej pracodawcą jako wkład niepieniężny, spod działania art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy, zapewne by to wyraźnie uczynił.

Nie ma przekonujących argumentów przeciwko zastosowaniu art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy do zakładowego obiektu socjalnego (w rozpoznawanej sprawie – do Ośrodka Wypoczynkowe), nawet jeśli obiekt socjalny został wniesiony (jako część przedsiębiorstwa w ujęciu przedmiotowym, w rozumieniu art. 551 k.c.) do spółki jako wkład niepieniężny (aport).

Wyrok SN z dnia 9 grudnia 2011 r., II PK 127/11

Standard: 44146 (pełna treść orzeczenia)

Niepełne wykorzystanie przez pracowników ośrodka wczasowo-wypoczynkowego wydzierżawionego przez pracodawcę innej osobie nie oznacza, że traci on charakter środka trwałego służącego działalności socjalnej w rozumieniu art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (jednolity tekst: Dz.U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 ze zm.).

Ustawa o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych nie definiuje pojęcia „środków trwałych służących działalności socjalnej zakładu pracy”. W jego zakresie można wyodrębnić dwa człony. Pierwszy, to środki trwałe, którym ustawodawca nie nadał szczególnego znaczenia, co oznacza, iż należy je rozumieć w znaczeniu używanym powszechnie jako służące działalności gospodarczej i usługowej nieruchomości, maszyny, urządzenia itp. W pojęciu tym mieszczą się zatem „zakładowe obiekty socjalne”, pod którymi ustawa rozumie (art. 2 pkt 4) między innymi ośrodki wczasowe i kolonijne, domy wypoczynkowe. 

Sam fakt wydzierżawienia zakładowego obiektu socjalnego nie przekreśla jego charakteru jako „środka trwałego służącego działalności socjalnej zakładu pracy”. Zachowanie tego charakteru stanowi podstawę do skierowania przychodów z tytułu dzierżawy do funduszu.

Wyrok SN z dnia 4 września 2007 r., I PK 96/07

Standard: 44151 (pełna treść orzeczenia)