Relacja przepisów ustawy o zwolnieniach grupowych do Kodeksu pracy

Wejście w życie ustawy o zwolnieniach grupowych w pierwotnej wersji, w 1990 r. zapoczątkowało swoisty dualizm procedur wypowiadania stosunków pracy przez pracodawcę. Z jednej strony mamy do czynienia z rozwiązaniem przez pracodawcę umownego stosunku pracy regulowanym przez Kodeks pracy (najczęściej z przyczyn leżących po stronie pracownika), z drugiej zaś z regułami wynikającymi z ustawy o zwolnieniach grupowych.

O ile Kodeks pracy reguluje problematykę rozwiązywania umowy o pracę kompleksowo, o tyle ustawa o zwolnieniach grupowych odrębnie (szczególnie) ze względu na przyczynę rozwiązywania stosunku pracy. Normatywny związek obu aktów prawnych oraz reguły postępowania zostały zawarte w art. 12, według którego przy rozwiązywaniu stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, w zakresie nieuregulowanym w niniejszej ustawie, a także przy rozpatrywaniu sporów związanych z naruszeniem przepisów niniejszej ustawy stosuje się przepisy kodeksu pracy. Ma więc tu zastosowanie zasada lex specialis derogat legi generali.

Norma postępowania odtworzona na tej podstawie stanowi, że przepisy Kodeksu pracy należy stosować:

1) wprost – przy rozpatrywaniu sporów związanych z naruszeniem przepisów ustawy o zwolnieniach grupowych oraz

2) w zakresie nieuregulowanym – przy rozwiązywaniu stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników.

Ustawodawca jednoznacznie więc przesądził, że w kwestii trybu i sposobu rozwiązywania stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników zastosowanie znajdują w pierwszej kolejności przepisy ustawy o zwolnieniach grupowych.

Jeśli zatem w sprawie mamy do czynienia ze zwolnieniami grupowymi w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o zwolnieniach grupowych, to nakłada to obowiązek rozwiązywania umów o pracę w tym trybie. Nie budzi wątpliwości, że dotyczy to również umów zawartych na czas określony.

Wyrok SN z dnia 4 grudnia 2008 r., II PK 137/08

Standard: 43927 (pełna treść orzeczenia)