Sposoby i miejsca chowania zwłok

Zgodnie z art. 12 ust. 1 u.c.ch.z. oraz § 16 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska oraz Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 20 października 1972 r. w sprawie urządzania cmentarzy, prowadzenia ksiąg cmentarnych oraz chowania zmarłych (Dz. U. z 1974 r. Nr 47, poz. 299, dalej jako: „rozp. z 20.X.1972 r.”) zwłoki mogą być pochowane przez złożenie w grobach lub katakumbach i zatopienie w morzu, natomiast szczątki, za które uważa się popioły otrzymane przez spalenie zwłok, mogą być przechowywane także w kolumbariach. Groby i kolumbaria (kolumbarium -przechowalnia urn z prochami przy krematoriach, łac. columbarium - zbiorowy grobowiec z niszami na urny z prochami zmarłych: W. Kopaliński: Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych z almanachem, Warszawa 2000) mogą znajdować się tylko na cmentarzach (art. 12 ust. 3 u.c.ch.z.).

Wszelkie dyspozycje dotyczące miejsca pochówku zmarłego sprzeczne z tymi przepisami są bezprawne. Nie ulega wątpliwości, że rozdzielenie przez pozwaną prochów zmarłego syna powódki przez ich umieszczenie w dwóch urnach, z których jedna złożona została do grobu, natomiast druga zatrzymana została przez pozwaną i początkowo przechowywana była w przydomowym ogródku, a aktualnie w miejscu wiadomym tylko pozwanej, jest działaniem bezprawnym, sprzecznym bowiem z powołanymi przepisami. Zachowania tego nie może usprawiedliwiać ostatnia wola zmarłego, jeśli wola ta pozostaje w konflikcie z obowiązującym prawem. Traktowanie roszczenia powódki jako dowodu nieakceptowania woli zmarłego, jego uczuć, planów i pragnień, co miałoby stanowić zaprzeczenie prawdziwego kultu pamięci osoby zmarłej, świadczy o niewłaściwym rozumieniu istoty tego dobra. 

Wyrok SN z dnia 20 września 2007 r., II CSK 237/07

Standard: 43831 (pełna treść orzeczenia)