Agresywna praktyka rynkowa (art. 8 ust. 1 u.p.n.p.r.)
Agresywna praktyka rynkowa (art. 8 u.p.n.p.r.)
Artykuły 8 i 9 dyrektywy 2005/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2005 r. dotyczącej nieuczciwych praktyk handlowych stosowanych przez przedsiębiorstwa wobec konsumentów na rynku wewnętrznym oraz zmieniającej dyrektywę Rady 84/450/EWG, dyrektywy 97/7/WE, 98/27/WE i 2002/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady należy interpretować w ten sposób, że zakwalifikowanie praktyki handlowej jako agresywnej w rozumieniu tych przepisów wymaga przeprowadzenia konkretnej i specyficznej oceny całości okoliczności charakteryzujących tę praktykę, przeprowadzonej w świetle kryteriów określonych w tych przepisach. W wypadku, w którym starsza osoba o znacznym stopniu niepełnosprawności, dysponująca ograniczonymi dochodami, które nie pozwalają jej na spłatę zgromadzonych przez nią długów, fakt, iż zawarta w ten sposób umowa umożliwiła obejście krajowego przepisu chroniącego konsumentów, świadczy o tym, że zainteresowany przedsiębiorca mając świadomość rzeczy zamierzał wykorzystać szczególnie ciężką sytuację wspomnianej osoby, aby wywrzeć wpływ na jej decyzję, co powinien ocenić sąd odsyłający.
Artykuł 3 dyrektywy Rady 93/13/WE w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że sąd krajowy rozpatrujący żądanie zbadania nieuczciwego charakteru warunków umowy zawartej między konsumentem a przedsiębiorcą jest zobowiązany – jeżeli przedsiębiorca odmówi przekazania mu podobnych umów, które zawarł z innymi konsumentami, mimo że zwrócono się o to do niego – zastosować krajowe przepisy procesowe, którymi dysponuje, w celu oceny, czy warunki takiej umowy były negocjowane indywidualnie.
Postanowienie TSUE z dnia 2 lipca 2020 r., C-853/19
Standard: 82897 (pełna treść orzeczenia)
Przypisanie przedsiębiorcy agresywnej praktyki rynkowej wymaga poczynienia dodatkowych ustaleń wskazujących, iż przedsiębiorca ten w sposób nieuczciwy, w drodze presji lub wywołania poczucia dyskomfortu, doprowadza konsumenta do podjęcia decyzji dotyczącej danej transakcji, wpływając w istotny sposób na swobodę wyboru konsumenta w przedmiocie związania się z umową. Sąd Najwyższy stoi na stanowisku, że za agresywną praktykę rynkową można uznać tylko takie zachowanie, które jest ukierunkowane subiektywnie lub obiektywnie przez przedsiębiorcę na doprowadzenie konsumenta do podjęcia decyzji korzystnej dla przedsiębiorcy, a niekorzystnej dla konsumenta. W takim ukierunkowaniu zachowania przedsiębiorcy przejawia się agresywny charakter praktyki rynkowej.
Z art. 8 dyrektywy 2005/29/WE wynika, że praktykę handlową uznaje się za agresywną, jeżeli poprzez nękanie, przymus, w tym z użyciem siły fizycznej, lub bezprawny nacisk, w znaczny sposób ogranicza ona lub może ograniczyć swobodę wyboru przeciętnego konsumenta lub jego zachowanie względem produktu i tym samym powoduje lub może spowodować podjęcie przez niego decyzji dotyczącej transakcji, której inaczej by nie podjął (pkt 28). Pojęcie „bezprawnego nacisku”, zdefiniowane w art. 2 lit. j) dyrektywy 2005/29/WE, obejmuje wykorzystanie przewagi względem konsumenta w celu wywarcia na niego presji, także bez użycia siły fizycznej lub groźby jej użycia, w sposób znacznie ograniczający zdolność konsumenta do podjęcia świadomej decyzji.
Wyrok SN z dnia 9 października 2019 r., I NSK 16/19
Standard: 43659
Standard: 63645