Zawinienie jako przesłanka odpowiedzialności przedsiębiorcy za czyn nieuczciwej konkurencji

Roszczenie o usunięcie skutków naruszenia stanowi ważny środek tzw. ochrony negatoryjnej praw własności intelektualnej, niezależny od subiektywnej wadliwości naruszeń (zawinienia).

 Wyrok SN z dnia 7 sierpnia 2014 r., II CSK 761/13

Standard: 67290 (pełna treść orzeczenia)

Ustawodawca nie wymienił winy pośród przesłanek odpowiedzialności za czyn nieuczciwej konkurencji. Porównując art. 3 ust. 1 u.z.n.k. z innymi ogólnymi przepisami statuującymi odpowiedzialność cywilnoprawną ex delicto, jak choćby art. 415 k.c., należy uznać, że nie jest to dziełem przypadku. W dziedzinie stosunków gospodarczych chodzi bowiem przede wszystkim o ocenę ściśle zobiektywizowaną, która odrywa się od analizy woli i psychicznego nastawienia sprawcy.

Pojęcia winy, jak już wyjaśniano w orzecznictwie Sądu Najwyższego, nie konsumuje bezprawność zachowania (por. wyrok SN z dnia 1 grudnia 2004 r., III CK 15/04). Sprawca czynu nieuczciwej konkurencji może zatem w zasadzie działać bez zamiaru pokrzywdzenia innego uczestnika obrotu, a mimo to ponosić odpowiedzialność, jeżeli tylko zostanie wykazane, że jego zachowanie jest (obiektywnie) sprzeczne z prawem czy nawet systemem ocen i wartości pozaprawnych, które ustawodawca określił zbiorczo mianem „dobrych obyczajów”.

W przeciwnym razie trudno byłoby wyjaśnić, dlaczego jedynie w przypadku, gdy czyn nieuczciwej konkurencji był zawiniony, ustawodawca dopuszcza roszczenie o zasądzenie odpowiedniej sumy pieniężnej na określony cel społeczny związany ze wspomaganiem kultury polskiej lub ochroną dziedzictwa narodowego (art. 18 ust. 1 pkt 6 u.z.n.k.); a contrario należy wnosić, że w przypadku innych roszczeń (np. o zaniechanie naruszeń lub o złożenie oświadczenia), ich podstawą nie musi być czyn „zawiniony”.

Wyrok SN z dnia 30 maja 2006 r., I CSK 85/06

Standard: 43558 (pełna treść orzeczenia)