Składanie wniosków, skarg i próśb organowi właściwemu (art. 102 pkt 10 k.k.w.)

Załatwianie skarg, o których mowa w art. 102 pkt 10 k.k.w., nie podlega rygorom przepisów Kodeksu postępowania karnego.

Postępowanie skargowe uregulowane w art. 102 pkt 10 k.k.w.  – jak zresztą w art. 6 § 2 k.k.w. i art. 7 k.k.w. (zob. postanowienie SN z dnia 11 stycznia 2006 r., I KZP 56/05 – odróżnia się wyraźnie od postępowania odwoławczego.

Po pierwsze – skarga nie mieści się w pojęciu środka odwoławczego obecnego w postępowaniu karnym (apelacja i zażalenie) i wykonawczym (zażalenie); po drugie – skarga nie przysługuje od orzeczeń lub zarządzeń określonych w ustawie; po trzecie – uprawnienie do wniesienia skargi przyznano tylko skazanemu.

Postępowanie skargowe toczące się w trybie art. 102 pkt 10 k.k.w. nie jest więc odpowiednikiem postępowania odwoławczego, o którym w stadium postępowania wykonawczego można jedynie mówić, gdy toczy się ono w trybie art. 20 § 2 i 3 k.k.w.

Do skarg określonych w art. 102 pkt 10 k.k.w., podobnie jak i do skarg przewidzianych w art. 6 § 2 k.k.w., stosuje się przepisy art. 221 i n. (dział VIII) Kodeksu postępowania administracyjnego. Zgodnie z art. 2 k.p.a. przepisy działu VIII stosuje się „w sprawie skarg i wniosków” m.in. w postępowaniu przed organami państwowymi. Wypada tu wspomnieć o wydanym na podstawie Kodeksu postępowania administracyjnego rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 8 stycznia 2002 r. w sprawie organizacji przyjmowania i rozpatrywania skarg i wniosków.

Postanowienie SN z dnia 10 grudnia 2009 r., I KZP 25/09

Standard: 43428 (pełna treść orzeczenia)