Decyzja o ukaraniu karą dyscyplinarną (art. 144 k.k.w.)

Norma zawarta w art. 144 § 2 k.k.w. wyraża to tylko, że kary dyscyplinarne wymierza się z urzędu lub na pisemny wniosek przełożonego skazanego, a więc, że decyduje o ich nałożeniu osoba uprawniona (dyrektor lub osoba przez niego upoważniona) na podstawie własnej oceny co do celowości wymierzenia kary lub po uwzględnieniu wniosku przełożonego skazanego, sporządzonego na piśmie.

Przełożony nie jest jednak zobowiązany do złożenia wniosku o wymierzenie kary dyscyplinarnej ani przepisem art. 144 § 2 k.k.w., ani też żadnym innym przepisem prawa. Niesporządzenie przez niego wniosku, mimo ujawnienia przekroczenia, nie stanowi więc naruszenia nakazu zawartego w przepisach prawa. Inicjatywę w tym względzie ustawodawca pozostawił ocenie funkcjonariusza Służby Więziennej, co nie oznacza oczywiście przyzwolenia na dowolne postąpienie w konkretnych wypadkach.

Przepis art. 144 § 2 k.k.w. stanowi, że kary dyscyplinarne wymierza się z urzędu lub na pisemny wniosek przełożonego skazanego. W myśl art. 72 § 2 k.k.w. przełożonymi skazanego są funkcjonariusze zakładu karnego (także pracownicy i inne osoby kierujące pracą skazanego i innymi zajęciami) w zakresie wykonywanych przez nich czynności służbowych.

Oddziałowy Bogdan T., przy dokonywaniu kontroli osobistej skazanego Marka B. po widzeniu, a więc w warunkach określonych w art. 116 § 2 k.k.w., był jego przełożonym.

Z mocy art. 144 § 2 k.k.w. nie ciążył jednak na nim obowiązek sporządzenia wniosku o wymierzenie kary dyscyplinarnej po stwierdzeniu, że skazany ten dopuścił się przekroczenia. Przepis ten, jak z samego jego brzmienia wynika, nie formułuje normy obligującej przełożonego do sporządzenia takiego wniosku.

Wyrok SN z dnia 16 grudnia 2011 r., V KK 140/11

Standard: 43421 (pełna treść orzeczenia)