Skargi skazanego do organów chroniących prawa człowieka

Zgodnie z art. 103 § 1 k.k.w. w brzmieniu obowiązującym w dniu 28.06.2011 r. „skazani, ich obrońcy i pełnomocnicy oraz właściwe organizacje pozarządowe mają prawo kierować skargi do organów powołanych na podstawie ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów międzynarodowych dotyczących ochrony praw człowieka. Korespondencja w tych sprawach osób pozbawionych wolności powinna być bezzwłocznie przekazywana do adresata i nie podlega cenzurze.” Przepis ten przyznawał skazanemu prawo prowadzenia korespondencji z międzynarodowymi organami wymiaru sprawiedliwości, w tym zwłaszcza z Europejskim Trybunałem Praw Człowieka w Strasbourgu. Nie przewidywał on natomiast żadnych ograniczeń dla skazanego w wysyłaniu tego typu korespondencji ani nie upoważniał Ministra Sprawiedliwości do wprowadzania takich ograniczeń.

Oznacza to, że w przypadku prowadzenia przez skazanego korespondencji z organami wymienionymi w art. 103 k.k.w. spoczywający na pozwanym obowiązek przesłania korespondencji był jednoznaczny z obowiązkiem zaopatrzenia jej w znaczki pocztowe odpowiedniej wartości, ponieważ odmienny sposób rozumowania spowodowałby, że ww. uprawnienie miałoby iluzoryczny charakter (podobny pogląd wyraził SA w Gdańsku w ww. wyroku z dnia 29 maja 2015 r., I ACa 297/15).

Wyrok SO w Gdańsku z dnia 10 lipca 2017 r., I C 51/13

Standard: 43395 (pełna treść orzeczenia)