Wezwanie skazanego do stawienia się w areszcie śledczym (art. 79 k.k.w.)

Skazanemu nie przysługuje skarga na czynność procesową sądu w postaci polecenia doprowadzenia do zakładu karnego bez wezwania, podjętą w trybie art. 79 § 1 zd. 2 k.k.w.

Wyodrębnienie przez ustawodawcę polecenia, od orzeczeń i zarządzeń prezesa sądu albo upoważnionego sędziego, ma oczywiście swoje racjonalne uzasadnienie. Rzecz w tym, że orzeczenia i zarządzenia organów procesowych są adresowane do stron oraz innych uczestników postępowania i kształtują ich sytuację prawną w procesie. Są one zaskarżalne w wypadkach wskazanych w ustawie. Polecenia natomiast kierowane są przez sąd lub prokuratora tylko do podwładnych im procesowo organów. Wydanie polecenia nie stwarza możliwości ich zaskarżenia przez strony i uczestników postępowania. Nie doręcza się im zresztą odpisów poleceń.

Wszystkie te cechy polecenia ma właśnie „zarządzenie” nakazujące doprowadzenie skazanego do zakładu karnego. Zgodnie z art. 79 § 2 k.k.w. sąd wydaje takie polecenie, jeżeli skazany, mimo wezwania, nie stawił się w zakładzie karnym, ale w uzasadnionych wypadkach, w myśl art. 79 § 1 zd. 2 k.k.w., sąd może polecić doprowadzenie skazanego do zakładu karnego bez uprzedniego wezwania. To drugie uprawnienie zostało przyznane sądowi właściwemu do wykonania prawomocnego wyroku ustawą z dnia 24 lipca 2003 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny wykonawczy i niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 142, poz. 1380). Jak wynika z uzasadnienia projektu ustawy, nowe unormowanie ma uprościć i ułatwić osadzenie w zakładzie karnym tych skazanych, którzy starają się unikać doprowadzenia (druk nr 183 Sejmu RP IV kadencji). Przepis nie wymaga, by ocena co do wystąpienia „uzasadnionego wypadku”, usprawiedliwiającego doprowadzenie bez uprzedniego wezwania, miała przybrać formę orzeczenia sądu, bądź zarządzenia prezesa albo upoważnionego sędziego, a dopiero w jego następstwie – wydania Policji polecenia doprowadzenia (jak ma to miejsce np. w wypadku zarządzenia przez sąd natychmiastowego zatrzymania oskarżonego w razie opuszczenia sali rozpraw bez zezwolenia przewodniczącego przy uznaniu jego obecności za niezbędną i wydania w ślad za tym polecenia doprowadzenia – art. 376 § 1 k.p.k.). W wypadku określonym w art. 79 § 1 zd. 2 k.k.w. sąd wydaje wyłącznie samo polecenie w oparciu o ocenę okoliczności wskazujących na celowość jego wydania w tym trybie.

Postanowienie SN z dnia 11 stycznia 2006 r., I KZP 56/05

Standard: 43249 (pełna treść orzeczenia)