Dopuszczalność pytań prawnych w trybie art. 441 k.p.k.

Penitencjarny organ sądowy, rozpoznający skargę skazanego w trybie art. 102 pkt 10 k.k.w., nie jest podmiotem uprawnionym do przekazania Sądowi Najwyższemu, na podstawie art. 441 § 1 k.p.k. w zw. z art. 1 § 2 k.k.w., zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni ustawy.

Postanowienie SN z dnia 10 grudnia 2009 r., I KZP 25/09

Standard: 43427 (pełna treść orzeczenia)

Nie ulega wątpliwości, że - ze względu na szczupłość regulacji zamieszczonych w Kodeksie karnym wykonawczym - mają odpowiednie zastosowanie przepisy Kodeksu postępowania karnego, normujące zasady i przebieg postępowania odwoławczego. Odpowiednie zastosowanie znajduje, między innymi, art. 441 § 1 k.p.k., uprawniający sąd odwoławczy do przedstawienia Sądowi Najwyższemu zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni ustawy. Tak przyjmowano w orzecznictwie i w doktrynie jeszcze pod rządem Kodeksu postępowania karnego z 1969 r., mimo, iż rolę sądu odwoławczego w postępowaniu wykonawczym spełniał wówczas sąd rejonowy (uchwała (7) SN z dnia 14 sierpnia 1975 r., VI KZP 42/74).

Konstatacja, że postępowanie skargowe funkcjonujące w ramach postępowania wykonawczego, jest postępowaniem zgoła odmiennym niż odwoławcze i w art. 7 k.k.w. znajduje swoje odrębne unormowanie. Przepis art. 1 § 2 k.k.w., który powołał sąd penitencjarny, wskazując na podstawę procesową przedstawienia zagadnienia prawnego, nie uprawnia zatem do wykorzystania instytucji określonej w art. 441 § 1 k.p.k. w postępowaniu skargowym toczącym się w trybie art. 7 k.k.w., gdyż w obszarze postępowania wykonawczego nie jest ono odpowiednikiem postępowania odwoławczego. Możliwość sięgania do instytucji z art. 441 § 1 k.p.k. w postępowaniu wykonawczym uzasadniona jest tylko wtedy, gdy toczy się ono jako sądowe postępowanie odwoławcze w trybie art. 20 § 2 i 3 k.k.w.

Postanowienie SN z dnia 11 stycznia 2006 r., I KZP 56/05

Standard: 43248 (pełna treść orzeczenia)