Egzekucyjne postępowanie jako stadium realizacji prawa do sądu

Egzekucja stanowi ostatnie stadium realizacji prawa do sądu, gdyż zapewnia efektywne zaspokojenie uprawnionego w postępowaniu sądowym (zob: wyrok Trybunału z 24 lutego 2003 r., sygn. K 28/02, OTK ZU nr 2/A/2003, poz. 13). Pogląd ten podziela również Europejski Trybunał Praw Człowieka (por. orzeczenie Di Pede przeciwko Włochom, z 26 września 1996 r., RJD 1996-IV oraz Estima Jorge przeciwko Portugalii, z 21 kwietnia 1998 r., RJD 1998-II), uznając, iż art. 6 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r. (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284, ze zm.) dotyczy także (np. w aspekcie rozpoznania sprawy w rozsądnym terminie) wykonania wyroku, czyli egzekucji, jako integralnej części procesu (postępowania). Aby zagwarantować realizację prawa do sądu we wskazanym wyżej zakresie, istnieje konieczność przyznania komornikom narzędzi umożliwiających efektywne prowadzenie egzekucji. W tym kontekście podstawowe znaczenie należy przypisać instrumentarium przewidzianemu w kodeksie postępowania cywilnego, ze szczególnym uwzględnieniem możliwości stosowania przez komorników przymusu i sankcji.

Wyrok TK z dnia 24 lutego 2009 r., SK 34/07, OTK-A 2009/2/10, Dz.U.2009/37/296

Standard: 3883 (pełna treść orzeczenia)