Hosting
Umowa hostingu
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Okoliczność, że podmioty świadczące usługi hostingu - podobnie jak podmioty umożliwiające sprawny dostęp do portali internetowych - tylko pośredniczą w udostępnianiu drogą elektroniczną treści pochodzących od osób trzecich, rzutuje na ukształtowanie zasad ich odpowiedzialności za naruszenie praw podmiotowych osób trzecich lub naruszenie obowiązujących przepisów prawa w związku z treścią przechowywanych danych.
W świetle art. 12-15 u.ś.u.e.d. podmioty pośredniczące są zwolnione z odpowiedzialności cywilnoprawnej, administracyjnej oraz karnej za zawartość udostępnionych materiałów, nie są one - zgodnie z art. 15 u.ś.u.d.e. - zobowiązane do sprawdzania (monitorowania) przekazywanych, przechowywanych lub udostępnianych danych. Innymi słowy, niewiedza o treści udostępnionych informacji jest zasadniczym warunkiem uchylenia odpowiedzialności tych podmiotów. Warunek ten został skonkretyzowany w art. 14 ust. 1 u.ś.u.d.e., który stanowi, że nie ponosi odpowiedzialności za przechowywane dane ten, kto udostępniając zasoby systemu teleinformatycznego w celu przechowywania danych przez usługobiorcę nie wie o bezprawnym charakterze danych lub związanej z nimi działalności, a w razie otrzymania urzędowego zawiadomienia lub uzyskania wiarygodnej wiadomości o bezprawnym charakterze danych lub związanej z nimi działalności niezwłocznie uniemożliwi dostęp do tych danych. Z tej regulacji należy a contrario przyjąć, że odpowiedzialność podmiotu świadczącego hosting jest możliwa w dwóch przypadkach, tj. gdy wie on o bezprawnym charakterze udostępnionych za jego pośrednictwem danych, a także wtedy, gdy mimo otrzymania urzędowego zawiadomienia lub uzyskania wiarygodnej wiadomości o bezprawnym charakterze udostępnionych danych, nie uniemożliwił dostępu do tych danych (tak m.in. m. in wyrok SN z dnia 14 stycznia 2015 roku, II CSK 747/13, wyrok SN z dnia 8 lipca 2011 roku, IV CSK 665/10).
Wezwanie przez wierzyciela skierowane do dłużnika ma charakter prawny jednostronnego oświadczenia woli o charakterze prawnokształtującym i powinno odpowiadać zasadom z art. 60 kc i art. 61 kc. Sąd pierwszej instancji prawidłowo wskazał, że wobec braku skuteczności wezwania przedsądowego istotna dla oceny „niezwłoczności” podjęcia czynności przez stronę pozwaną powinna być data doręczenia odpisu pozwu. Daty tej, jako pierwszej czynności informującej stronę pozwaną o bezprawności zamieszczenia na udostępnionej przez nią stronie internetowej fragmentu mapy apelujący nie zakwestionował. Istotne dla określenia czasu niezbędnego dla ustosunkowania się do żądań powoda była więc potrzeba sprawdzenia prawidłowości doręczenia wezwania przedsądowego, wystąpienia naruszenia i jego charakteru (bezprawnego) oraz miejsc, w których występuje, zwłaszcza wobec powołania się przez powoda na fakty zaistniałe przed kilku laty. Nie miał dla oceny pojęcia „niezwłoczności” znaczenia okres czasu, z którym powód oczekiwał na wystąpienie z pozwem. Mógł mieć znaczenie jedynie dla oceny dochowania wymogów ustawy przez stronę pozwaną dla określenia czasu, który był niezbędny na sprawdzenie zawartych w pozwie danych.
Wyrok SA w Łodzi z dnia 13 stycznia 2017 r., I ACa 884/16
Standard: 47735 (pełna treść orzeczenia)
Podstawowe ramy prawne funkcjonowania usług pozwalających na wprowadzenie do sieci określonych treści i ich udostępnianie osobom trzecim reguluje ustawa z 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną, dalej jako „u.ś.u.d.e." (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 1422). Przepisy tej ustawy określają obowiązki usługodawcy związane ze świadczeniem usług drogą elektroniczną, zasady wyłączania odpowiedzialności usługodawcy z tytułu świadczenia tych usług oraz zasady ochrony danych osobowych osób fizycznych korzystających z usług świadczonych drogą elektroniczną. Internetowe portale społecznościowe (na nich umieszczone zostały nagrania z udziałem powódki) tworzone są przez użytkowników Internetu z wykorzystaniem infrastruktury informatycznej udostępnionej przez usługodawców (tzw. user generated content, Web2.0). W konstrukcji tej funkcjonuje podmiot udostępniający infrastrukturę informatyczną, a więc świadczący usługę drogą elektroniczną (servis provider) oraz podmioty wprowadzające do sieci określone treści (content providers). Pierwszy z wymienionych podmiotów (servis provider) umożliwia użytkownikom umieszczanie w sieci określonych treści w zarządzanym przez siebie systemie oraz udostępnia je innym osobom, nie kontrolując ich treści. Zachowania tych podmiotów co do zasady odpowiadają znamionom usługi tzw. hostingu.
Okoliczność, że podmioty świadczące usługi hostingu (podobnie jak podmioty umożliwiające sprawny dostęp do portali internetowych) tylko pośredniczą w udostępnianiu drogą elektroniczną treści pochodzących od osób trzecich rzutuje na ukształtowanie zasad ich odpowiedzialności za naruszenie praw podmiotowych osób trzecich lub naruszenie obowiązujących przepisów prawa w związku z treścią przechowywanych danych. W świetle art.12 - 15 u.ś.u.e.d. podmioty pośredniczące zwolnione są od odpowiedzialności cywilnoprawnej (zarówno za sprawstwo, jak i pomocnictwo), administracyjnej oraz karnej za zawartość udostępnionych materiałów, nie są one bowiem - zgodnie z art.15 u.ś.u.d.e. - zobowiązane do sprawdzania (monitorowania) przekazywanych, przechowywanych lub udostępnianych danych. Innymi słowy, brak wiedzy o treści udostępnionych informacji jest zasadniczym warunkiem uchylenia odpowiedzialności tych podmiotów. Warunek ten skonkretyzowany został w art.14 ust. 1 u.ś.u.d.e., który stanowi, że nie ponosi odpowiedzialności za przechowywane dane ten, kto udostępniając zasoby systemu teleinformatycznego w celu przechowywania danych przez usługobiorcę nie wie o bezprawnym charakterze danych lub związanej z nimi działalności, a w razie otrzymania urzędowego zawiadomienia lub uzyskania wiarygodnej wiadomości o bezprawnym charakterze danych lub związanej z nimi działalności niezwłocznie uniemożliwi dostęp do tych danych. Z regulacji tej należy a contrario przyjąć, że odpowiedzialność podmiotu świadczącego hosting jest możliwa w dwóch przypadkach, a mianowicie: gdy posiada on wiedzę o bezprawnym charakterze udostępnionych za jego pośrednictwem danych a także wtedy, gdy mimo otrzymania urzędowego zawiadomienia lub uzyskania wiarygodnej wiadomości o bezprawnym charakterze udostępnionych danych nie uniemożliwił on dostępu do tych danych.
W doktrynie prezentowany jest - w drodze wykładni uwzględniającej motyw 45 dyrektywy 2000/3/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego, Dz. Urz. UE 2000, L 178, s.l - pogląd, że wyłączenie odpowiedzialności przewidziane w art.14 ust. l u.ś.u.d.e. nie dotyczy możliwości dochodzenia roszczeń mających na celu usunięcie spornych treści lub zablokowanie dostępu do nich. Pogląd ten, zważywszy na techniczny charakter przetwarzania danych pochodzących od osób trzecich oraz ich liczbę, powodujących, że usługodawcy nie mają realnej możliwości systematycznej weryfikacji udostępnianych danych, budzi w ocenie Sądu Najwyższego istotne zastrzeżenia. Są one podnoszone także w literaturze z powołaniem się na motyw 42 wspomnianej dyrektywy 2000/31/WE przez zwolenników pasywnej - w przypadku hostingu - postawy usługodawcy wobec przesyłanych danych.
Sąd Najwyższy, dokonując wykładni art. 14 ust. 1 u.ś.u.d.e., w wyroku z 8 lipca 2011 r., IV CSK 665/10 trafnie wywiódł, że usługodawca świadczący usługi polegające na umożliwieniu bezpłatnego dostępu do utworzonego przez siebie portalu dyskusyjnego nie ponosi odpowiedzialności za naruszenie dóbr osoby trzeciej, chyba że wiedział, że wpis na portalu narusza te dobra i nie usunął go niezwłocznie.
Wyrok SN z dnia 14 stycznia 2015 r., II CSK 747/13
Standard: 47736 (pełna treść orzeczenia)
Usługa hostingu, polega na udostępnieniu przez świadczący ją podmiot miejsca w pamięci powszechnie dostępnego komputera w celu stworzenia tam np. stron www, grup dyskusyjnych, chat-roomów i innego rodzaju usług.
Pojęcie hostingu oznacza zatem udostępnianie pamięci podłączonych do sieci serwerów w celu przechowywania różnego rodzaju danych, w szczególności składających się na strony internetowe, przy czym dane te pochodzą nie od podmiotu świadczącego usługi drogą elektroniczną, lecz od podmiotu trzeciego – usługobiorcy (por. wyrok SA w Krakowie z dnia 19 stycznia 2012 r., I ACa 1273/11).
W przypadku usług hostingu, takich jak fora internetowe, ich istota sprowadza się do udostępnienia miejsca w sieci dla wymiany myśli i informacji. Odmiennie niż w przypadku innych mediów zamieszczenie informacji przez użytkowników forum nie jest poddane uprzedniej decyzji osoby odpowiedzialnej za ich kształt. Tym samym realizacja prawa do wolności wypowiedzi oraz istota usług hostingowych wyklucza stosowanie prewencyjnej kontroli zamieszczanych przez usługobiorców informacji. (por. wyrok SA w Krakowie z dnia 19 stycznia 2012 r., I ACa 1273/11).
Wyrok SO w Łodzi z dnia 15 stycznia 2014 r., I C 841/13
Standard: 42513 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 47730 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 47734 (pełna treść orzeczenia)