Sforsowanie przeszkody w postaci ogrodzenia zabezpieczającego mienie jako włamanie w rozumieniu art. 279 k.k.

Pokonanie, przez zniszczenie (uszkodzenie) przeszkody w postaci ogrodzenia zabezpieczającego mienie, dokonane w celu zaboru cudzego mienia, może być uznane za przestępstwo kradzieży z włamaniem w rozumieniu art. 279 § 1 k.k., ale pod pewnymi warunkami.

- całkowite ogrodzenie określonego miejsca przestrzeni, wydzielające je i zabezpieczające przed dostępem osób postronnych.

- ogrodzenie musi stanowić realną przeszkodę uniemożliwiającą „prosty” zabór określonego mienia, przeszkodę manifestującą wolę dysponenta mienia zabezpieczenia go właśnie w ten sposób.

- trzeci warunek związany jest ze sposobem pokonania tej przeszkody – fizycznym jej usunięciem (zniszczenie, uszkodzenie), wymagającym użycia stosownej siły, środków czy narzędzi, przy czym niewystarczającym byłoby pokonanie przeszkody poprzez niewymagające znacznej siły np. wypchnięcie czy odsunięcie, nie mówiąc już o przeskoczeniu ogrodzenia.

- czwarty warunek dotyczy samego przedmiotu zaboru – musi on charakteryzować się takimi właściwościami, aby bez pokonania zabezpieczenia nie był możliwy jego zabór (np. przerzucenie przez ogrodzenie).

Jasno uświadamiając sobie kazuistykę wskazanych warunków i brak możliwości przewidzenia wszystkich sytuacji, których rozważenie dokonywane być musi w realiach konkretnych stanów faktycznych, Sąd Najwyższy uznał, że nie jest możliwe do zaakceptowania ograniczenie znaczenia znamienia „kradzież z włamaniem” wyłącznie do takiego zakresu, jaki wynikał z uchwały Sądu Najwyższego z 25 czerwca 1980 r. Społeczna szkodliwość takich czynów, jaki miał miejsce w sprawie przedmiotowej, jest nieporównanie wyższa niż kradzieży „zwykłej”, co powinno znaleźć odzwierciedlenie już w samej jego kwalifikacji prawnej.

Skazani, decydując się na zabór przyczepy samochodowej oraz ciężkiego urządzenia myjącego, przygotowali się do tego przestępstwa, zaopatrzyli w specjalne nożyce do cięcia drutu (zabezpieczone w sprawie), przecięli metalową siatkę zabezpieczająca mienie i ją odsunęli, umożliwiając w ten sposób wywiezienie przyczepy z zabezpieczonego terenu. Z zeznań pokrzywdzonego wprost wynika, że właśnie to metalowe ogrodzenie stanowiło zabezpieczenie przechowywanego za nim mienia, a dodatkowo sprawdzał on skuteczność tego zabezpieczenia, przez doglądanie go w porze nocnej, co zresztą przerwało akcję przestępczą skazanych, zakończoną w fazie usiłowania.

Postanowienie SN z dnia 24 czerwca 2010 r., V KK 388/09

Standard: 42402 (pełna treść orzeczenia)