Zwrot kosztów postępowania w razie odmowy zezwolenia na pociągnięcie sędziego do odpowiedzialności karnej

Należy przyjąć, że przez art. 128 u.s.p. „odpowiednie” zastosowanie będzie miał art. 632 pkt 2 k.p.k., co oznacza, że sytuacja sędziego w zakresie możliwości dochodzenia zwrotu poniesionych kosztów postępowania, gdy podjęto uchwałę o odmowie zezwolenia na pociągnięcie do odpowiedzialności karnej, powinna być taka sama, jak w wypadku uniewinnienia lub umorzenia postępowania w procesie karnym.

w wypadku wydania prawomocnej uchwały odmawiającej zezwolenia na pociągnięcie sędziego do odpowiedzialności karnej, przez art. 128 u.s.p. „odpowiednie” zastosowanie co do kosztów postępowania mają przepisy Kodeksu postępowania karnego, a w szczególności art. 632 pkt 2 k.p.k. „Odpowiednie”, albowiem częściowo odmiennie kwestię kosztów tego postępowania reguluje ustawa – Prawo o ustroju sądów powszechnych, stanowiąc w art. 133 u.s.p., że koszty postępowania dyscyplinarnego ponosi Skarb Państwa. Przepis ten wyłącza więc stosowanie ogólnej zasady ponoszenia kosztów w procesie karnym, która jest zawarta w art. 627 k.p.k. Natomiast przepisy u.s.p. nie normują sytuacji, gdy sędzia zostanie uwolniony od możliwości postawienia zarzutu popełnienia przestępstwa w związku z odmową pociągnięcia go do odpowiedzialności. Należy jednak przyjąć, że wówczas przez art. 128 u.s.p. „odpowiednie” zastosowanie będzie miał art. 632 pkt 2 k.p.k., co oznacza, że sytuacja sędziego w zakresie możliwości dochodzenia zwrotu poniesionych kosztów postępowania, gdy podjęto uchwałę o odmowie zezwolenia na pociągnięcie do odpowiedzialności karnej, powinna być taka sama, jak w wypadku uniewinnienia lub umorzenia postępowania w procesie karnym. Przepis art. 632 pkt 2 k.p.k. stanowi, że wtedy koszty procesu w sprawach z oskarżenia publicznego ponosi Skarb Państwa. Do tych kosztów należą uzasadnione wydatki stron (art. 616 § 1 pkt 2 k.p.k.), które z pewnością obejmują wydatki poniesione w związku z koniecznością stawiennictwa w sądzie. W takiej sytuacji zastosowanie mają przepisy dekretu z dnia 26 października 1950 r. o należnościach świadków, biegłych i stron w postępowaniu sądowym (Dz. U. Nr 50, poz. 445 ze zm.), gdyż jak stanowi art. 13 tego dekretu w wypadku, gdy obowiązujące przepisy przewidują przyznanie stronie należności z tytułu jej udziału w postępowaniu sądowym, należności te przyznaje się stronie w wysokości przewidzianej dla świadków. Oznacza to, że stronie przysługuje zwrot kosztów podróży do sądu (art. 3 ust. 1 dekretu), za które uznaje się koszty przejazdu środkiem transportu masowego (koleją, autobusem itp.) w klasie najniższej, w braku zaś takiego środka – koszty przejazdu najtańszym z dostępnych środków lokomocji (art. 4 ust. 1 dekretu).

Postanowienie SN z dnia 16 grudnia 2009 r., SNO 94/09

Standard: 42374 (pełna treść orzeczenia)