Zasada specjalności z art. 596 k.p.k.

Oczywiste jest, a przesądza o tym treść art. 596 k.p.k., że bez zgody państwa wydającego osoba wydana nie może być ścigana, skazana ani pozbawiona wolności za inne przestępstwo popełnione przed dniem wydania niż to, w związku z którym wydanie nastąpiło. Przeciwko takiej osobie nie można więc wszcząć ani prowadzić postępowania karnego, jak również skazać ani pozbawić wolności w celu wykonania kary za przestępstwo inne niż objęte wnioskiem ekstradycyjnym, zaś warunkiem jest, aby przestępstwo to popełnione zostało przez podlegającego ekstradycji, przed jego wydaniem. Sformułowana w powołanym wyżej przepisie zasada specjalności znajduje swój odpowiednik w art. 14 obowiązującej Rzeczypospolitą Polską od 1993 r. Europejskiej konwencji o ekstradycji z 1957 r. (Dz. U. z 1994 r. Nr 70, poz. 307).

Powyższe ograniczenie ma charakter warunkowy, a tym samym zakaz ścigania, skazania i pozbawienia wolności za czyn popełniony przed wydaniem i nieobjęty wnioskiem ekstradycyjnym, obowiązuje o tyle, o ile państwo wezwane nie wyraziło ekspressis verbis – na wniosek państwa wzywającego – zgody na rozszerzenie ścigania na inne czyny. Nie zmienia to jednak postaci rzeczy, że brak takiej zgody uniemożliwia procedowanie w zakresie objętym zakazem określonym w art. 596 k.p.k. i art. 14 Konwencji, zaś skutkiem naruszenia omówionych zasad jest wystąpienie bezwzględnej przyczyny odwoławczej, o której mowa w art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. w związku z przeprowadzeniem postępowania karnego, pomimo zaistnienia ujemnej przesłanki procesowej określonej w art. 17 § 1 pkt 11 k.p.k.

Wyrok SN z dnia 3 września 2009 r., V KK 141/09

Standard: 42314 (pełna treść orzeczenia)