Zarzut naruszenia art. 41 § 1 k.p.k. jako podstawa apelacji i kasacji

Z punktu widzenia kontroli kasacyjnej - rażące naruszenie art. 41 § 1 k.p.k. wchodzić może w rachubę wyłącznie wówczas, gdy w toku postępowania przed sądem odwoławczym, albo w toku postępowania przed sądem pierwszej instancji, doszło do wydania negatywnego orzeczenia w przedmiocie wyłączenia sędziego z powodu istnienia uzasadnionych wątpliwości co do jego bezstronności w sprawie. W konsekwencji, jeżeli w toku postępowania przed sądem pierwszej lub drugiej instancji nie doszło do wydania orzeczenia w trybie art. 42 § 4 k.p.k., to w kasacji nie można skutecznie wywodzić tezy o naruszeniu art. 41 § 1 k.p.k. (por. postanowienia SN: z dnia 10 maja 2018 r., III KK 177/18; z dnia 27 lipca 2017 r., IV KK 244/17

Wyrok SN z dnia 14 grudnia 2021 r., II KK 426/21

Standard: 60161 (pełna treść orzeczenia)

Brak inicjatywy w zakresie złożenia wniosku o wyłącznie sędziego nie zawsze pozbawia stronę możliwości wskazywania jako podstawy kasacyjnej naruszenia art. 41 § 1 k.p.k.; w szczególności może to uczynić, gdy przyczyna uzasadniająca żądanie wyłączenia sędziego stała się jej wiadoma w czasie, kiedy złożenie wniosku o wyłączenie nie było już możliwe.

Jak wynika z treści kasacji podstawą analizowanego zarzutu była wypowiedź sędziego sprawozdawcy, dotycząca wniosko-dawczyni, do gazety „G.”, o której dowiedziała się dopiero po wydaniu wyroku przez Sąd Apelacyjny w S. w jej sprawie o odszkodowanie i zadośćuczynienie. W związku z tym nie miała ona możliwości złożenia wniosku o wyłącznie sędziego w terminie określonym w art. 41 § 2 k.p.k. w zw. z art. 453 § 1 i 458 k.p.k. Zatem, w postępowaniu kasacyjnym nie było przeszkód w rozpoznaniu tego zarzutu stanowiącego względny powód odwoławczy (por. uchwała SN z dnia 26 kwietnia 2007 r., I KZP 9/07

Wyrok SN z dnia 8 lutego 2011 r., V KK 227/10

Standard: 42227 (pełna treść orzeczenia)