Doręczanie orzeczeń

Z dniem 15 kwietnia 2016 r. uległ zmianie art. 100 § 3 k.p.k. Przepis ten wprowadza odwrotną niż dotychczas zasadę, że wyrok doręcza się podmiotom uprawnionym, gdy ustawa tak stanowi. Natomiast w poprzednim brzmieniu stanowił, że wyrok podlega doręczeniu, gdy strona nie była obecna przy jego ogłoszeniu. 

W dotychczasowym brzmieniu art. 100 § 3 k.p.k. miał również zastosowanie w postępowaniu odwoławczym, gdyż mowa w nim była o wyroku – lege non distinguente – także wyroku sądu odwoławczego. W powiązaniu z art. 422 § 1 k.p.k. w zw. z art. 457 § 2 k.p.k. wyrok sądu odwoławczego podlegał doręczeniu z urzędu na podstawie tych samych przepisów co wyrok sądu pierwszej instancji. Nowelizacja z 2016 r. zmieniła zasady doręczania wyroku, które odnoszą się także do wyroku sądu odwoławczego. W pierwszej kolejności należy zauważyć, że art. 100 § 3 k.p.k. nie obejmuje już swoim zakresem normatywnym wyroku sądu odwoławczego. Aktualne brzmienie tego przepisu łączy bowiem doręczenie wyroku z uprawnieniem do wniesienia środka odwoławczego (podkr. SN). Tym samym przepis ten reguluje tylko kwestię doręczenia wyroku sądu pierwszej instancji.

Postanowienie SN z dnia 22 czerwca 2016 r., III KZ 39/16

Standard: 42172 (pełna treść orzeczenia)

W odróżnieniu od wyroku wydanego na posiedzeniu (art. 100 § 3 k.p.k.), wyroku ogłoszonego na rozprawie (art. 100 § 1 k.p.k.) nie doręcza się stronie. W wypadku dokonania takiego doręczenia ze stosownym pouczeniem (art. 100 § 6 k.p.k.), strona nie uzyskuje uprawnienia do wniesienia apelacji, jeżeli nie złożyła wniosku o doręczenie wyroku w terminie określonym w art. 422 § 1 k.p.k.

Postanowienie SN z dnia 22 lipca 2008 r., WZ 48/08

Standard: 42697 (pełna treść orzeczenia)