Tajemnica biegłego i lekarza w warunkach art. 199 k.p.k.
Biegli, tłumacze, specjaliści (art. 193 - 206 k.p.k.) Tajemnice zawodowe i służbowe (art. 180 k.p.k.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Zakaz dowodowy uregulowany w art. 199 k.p.k. obejmuje wszelkie oświadczenia oskarżonego dotyczące zarzucanego mu czynu, składane wobec lekarza udzielającego pomocy medycznej i to niezależnie od ich treści. Chodzi jednak o przypadki udzielania tej pomocy samemu oskarżonemu, a nie innym osobom, np. pokrzywdzonemu. Oświadczenia sprawcy czynu zabronionego chroni zakaz dowodowy bez względu na to, czy przedstawiono mu zarzut jego popełnienia, czy też nie. Reguła określona w art. 199 k.p.k. nie stoi na przeszkodzie przesłuchaniu w charakterze świadka lekarza, który na miejscu zdarzenia udzielał pomocy medycznej pokrzywdzonemu lub innym osobom.
Jest to zakaz bezwzględny i w tym zakresie lekarz nie może być zwolniony z tajemnicy lekarskiej na podstawie art. 180 § 2 k.p.k., gdyż przepis art. 199 k.p.k. stanowi względem niego lex specialis (wyrok SN z dnia 24 stycznia 2008 r., V KK 230/07, wyroki SA w Krakowie: z dnia 29 września 2006 r., II AKa 45/06, z dnia 14 sierpnia 2003 r., II AKa 179/03).
Ratio legis sprowadza się tu do niedopuszczalności wykorzystywania jako dowodu wcześniejszych oświadczeń oskarżonego złożonych w warunkach specyficznych wobec szczególnego rodzaju osób w sytuacjach, w których szczerość staje się naturalną koniecznością”. Jest bowiem rzeczą oczywistą, że dowodowe wykorzystanie wypowiedzi oskarżonego złożonych wobec osób wymienionych w art. 199 k.p.k. zanim formalnie postawiono mu zarzut, stanowiłoby obejście zakazu płynącego z tej normy.
O ile można zaaprobować stanowisko Sądu odwoławczego, że skoro przesłuchano w charakterze świadka pokrzywdzonego zanim zmarł, to nie zachodziła bezwzględna konieczność przesłuchiwania „lekarza pogotowia ratunkowego na okoliczność zdarzenia”, to jednak nie zasługuje na akceptację inny pogląd Sądu Apelacyjnego, jakoby przepis art. 199 k.p.k. chronił także wypowiedzi osoby oskarżonej złożone wobec lekarza udzielającego pomocy medycznej nie samemu sprawcy, lecz pokrzywdzonemu. Tego rodzaju pogląd jest nieuprawniony i stanowi wyraz rozszerzającej wykładni zakazu dowodowego wyrażonego w sposób jasny i precyzyjny w art. 199 k.p.k.
Postanowienie SN z dnia 28 czerwca 2012 r., III KK 366/11
Standard: 42139 (pełna treść orzeczenia)
Biegły psycholog opiniujący w kwestii rozwoju psychicznego pokrzywdzonego dziecka, jego relacji emocjonalnych, zdolności postrzegania i odtwarzania postrzeżeń, itd., może i powinien wskazać także na to, co usłyszał od dziecka w trakcie badania i ustosunkować się do tego, a zakaz dowodowy w tej materii, czyli dotyczący przekazywania treści oświadczeń badanego, odnosi się jedynie do oskarżonego (art. 199 k.p.k.). Jeżeli jednak badanie takie prowadzone jest w toku przesłuchania dziecka przez organ procesowy, to odwołanie się przez biegłego, tak w opinii pisemnej, jak i podczas zeznawania w roli eksperta co do tej opinii, do treści zeznań badanego jest dopuszczalne tylko wtedy, gdy samo to zeznanie nie jest dotknięte uchybieniem, które nie pozwala traktować je jako dowód. W przeciwnym wypadku dochodzi do niedopuszczalnego obchodzenia zakazu dowodowego
Wyrok SN z dnia 1 lutego 2008 r., V KK 231/07
Standard: 42142 (pełna treść orzeczenia)