Udział skazanego w rozprawie w przedmiocie wyroku łącznego (art. 573 k.p.k.)

Zgodnie z art. 573 § 2 zd. 1 k.p.k. stawiennictwo osobiste skazanego na rozprawie w przedmiocie wyroku łącznego nie jest obowiązkowe, chyba że sąd postanowi inaczej. Respektując regułę wykładni językowej lege non distinguente, trzeba powiedzieć, że w przepisie tym chodzi zarówno o rozprawę przed sądem pierwszej instancji, jak i o rozprawę odwoławczą. Jeśli sąd drugiej instancji nie uzna obecności na rozprawie skazanego pozbawionego wolności za konieczną, wówczas odpowiednie zastosowanie, w myśl art. 573 § 2 zd. 2 k.p.k., znajduje art. 451 k.p.k.; porównanie przepisu odsyłającego z przepisem odesłania prowadzi do wniosku, że chodzi tu o zastosowanie wprost. Wolno zatem powiedzieć, że złożenie przez skazanego pozbawionego wolności wniosku o sprowadzenie go na rozprawę apelacyjną sprawia, iż jego obecność na niej staje się obowiązkowa, przy czym w razie oddalenia wniosku obligatoryjny staje się udział w rozprawie obrońcy (zob. wyr. SN z 20 kwietnia 2006 r., IV KK 43/06; post. SN z 3 grudnia 2007 r., V KK 448/06).

Konkludując: przeprowadzenie rozprawy odwoławczej w sprawie dotyczącej wyroku łącznego bez udziału skazanego pozbawionego wolności, którego wniosek o sprowadzenie na tę rozprawę został nieuwzględniony, oraz pod nieobecność jego obrońcy – wbrew dyspozycji art. 451 k.p.k., który znajduje tu w myśl art. 573 § 2 zd. 2 k.p.k. wprost zastosowanie – stanowi bezwzględne uchybienie określone w art. 439 § 1 pkt 10 in fine k.p.k.

Wyrok SN z dnia 19 lutego 2013 r., IV KK 200/12

Standard: 41942 (pełna treść orzeczenia)