Warunki formalne skargi kasacyjnej

Zgodnie z art. 398[4] § 3 zd. 1 k.p.c. ponadto skarga kasacyjna powinna czynić zadość wymaganiom przewidzianym dla pisma procesowego, a w sprawach o prawa majątkowe powinna zawierać również oznaczenie wartości przedmiotu zaskarżenia.

W świetle treści przytoczonego powyżej przepisu, pojawia się pytanie o zakres sformułowania „wymagania przewidziane dla pisma procesowego”.

W nauce prawa wyrażono zapatrywanie, w myśl którego zgodnie z art. 398[4] § 3 k.p.c. skarga kasacyjna w sprawach z zakresu prawa pracy powinna spełniać ogólne wymogi pisma procesowego (art. 126 i n. k.p.c.), takie samo odesłanie znajduje się w przepisie art. 368 § 1in principio k.p.c., regulującym wymogi apelacji. Ponadto skarżący winien podać wartość przedmiotu zaskarżenia.

Oznaczenie adresu strony przeciwnej powinno nastąpić z uwzględnieniem art. 387[1] k.p.c. nakazującym stronie informowanie o każdej zmianie adresu w czasie od uprawomocnienia się orzeczenia drugiej instancji do upływu sześciomiesięcznego terminu na wniesienie skargi. Przepis ten, mimo że nie jest nadmiernie precyzyjny, zapewnia skuteczność doręczenia i eliminuje konieczność żmudnego poszukiwania adresu przeciwnika procesowego. Jeżeli strona nie podała swojego aktualnego adresu ponosi negatywne skutki przyjęcia fikcji doręczenia na poprzedni adres.

Skarga kasacyjna powinna zawierać nie tylko oznaczenie stron lub uczestników postępowania (art. 126 § 1 pkt 1 w związku z art. 398[4] § 3 k.p.c.), lecz także wskazanie ich miejsca zamieszkania lub siedziby (art. 126 § 2 w związku z art. 398[4] § 3 k.p.c.) - por. postanowienie Sądu Najwyższego z 6 lipca 2016 r., IV CZ 34/16.

Postanowienie SN z dnia 12 stycznia 2022 r., III CZ 34/22

Standard: 69666 (pełna treść orzeczenia)

Skarga kasacyjna powinna zawierać nie tylko oznaczenie stron (uczestników postępowania), o czym mowa w art. 126 § 1 pkt 1 w zw. z art. 398[4] § 3 k.p.c., lecz także oznaczenie ich miejsca zamieszkania lub siedziby.

Wymagania formalne skargi kasacyjnej przewidziane w art. 398[4] § 3 k.p.c. nie mają charakteru autonomicznego, ponieważ przepis ten zawiera odesłanie do wymagań przewidzianych dla pisma procesowego, określonych w art. 126 i art. 128 k.p.c., jak również - poprzez art. 398[21] k.p.c. - odsyła do odpowiednio stosowanych przepisów o apelacji, jeżeli nie ma szczególnych przepisów o postępowaniu kasacyjnym przed Sądem Najwyższym. W konsekwencji powyższych odesłań, skarga kasacyjna powinna zawierać między innymi oznaczenie stron (uczestników postępowania), zgodnie z art. 126 § 1 pkt 1 k.p.c.

Jeżeli skarga kasacyjna nie spełnia powyższych wymagań, przewodniczący w sądzie drugiej instancji wzywa skarżącego na podstawie art. 398[6] § 1 k.p.c. do usunięcia braków w terminie tygodniowym, pod rygorem odrzucenia skargi.

Nie ma podstaw do stosowania art. 130 § 1 k.p.c. do usunięcia braków formalnych skargi kasacyjnej określonych w art. 398[4] § 3 k.p.c. i wzywania do ich usunięcia tylko wtedy, gdy bez tego nie może być skardze nadany prawidłowy bieg. W tym bowiem zakresie powyższy przepis nie ma zastosowania, gdyż w przepisach dotyczących skargi kasacyjnej zawarta jest odrębna, szczególna regulacja w art. 398[6] § 1 i 2 k.p.c., wyłączająca stosowanie w takiej sytuacji art. 130 § 1 w zw. z art. 391 § 1 i art. 398[21] k.p.c.

Postanowienie SN z dnia 6 lipca 2016 r., IV CZ 34/16

Standard: 69667 (pełna treść orzeczenia)