Znaczenie wartość energii dla bytu przestępstwa art. 278 § 5 k.k.; wyłączenie art. 119 § 1 k.w.

Przepis art. 119 § 1 k.w., w którym przedmiot czynności wykonawczej określony został jako "cudza rzecz ruchoma", nie ma zastosowania do kradzieży energii.

Przedmiotem bezpośredniego działania sprawcy przestępstwa kradzieży, określonego w art. 278 § 1 k.k., jest wyłącznie "rzecz ruchoma" w ujęciu prawa cywilnego, a więc przedmiot materialny, wyodrębniony, mogący samodzielnie występować w obrocie oraz przedstawiający wartość majątkową. Natomiast odrębnie został określony przedmiot przestępstwa kradzieży w art. 278 § 5 k.k. Przedmiotem czynności wykonawczej tego typu przestępstwa nie jest "rzecz ruchoma", ale w wypadku kradzieży energii odpowiedni jej nośnik, podlegający pomiarowi zarówno co do ilości jak i jakości.

W przypadku przestępstwa kradzieży energii z art. 278 § 5 k.k., nie może być mowy o tzw. przepołowieniu tego przestępstwa. Omawiana formuła redakcyjna "odpowiedniego zastosowania" nie stwarza bowiem podstawy do stosowania, w wypadku kradzieży energii o wartości nie przekraczającej 250 złotych [500 zł], przepisu art. 119 § 1 k.w. Przedmiotem czynności wykonawczej wykroczenia określonego w art. 119 § 1 k.w. jest wyłącznie "cudza rzecz ruchoma, jeżeli jej wartość nie przekracza 250 [500 zł] złotych". W kodeksie wykroczeń brak odniesienia do takiego rodzaju przedmiotu, jak energia czy karta uprawniająca do podjęcia pieniędzy z automatu bankowego.

Zakwalifikowanie kradzieży energii o wartości nie przekraczającej 250 [500 zł] złotych jako wykroczenia wyłącza więc klauzula lex specialis derogat legi generali.

Wyrok SN z dnia 7 października 2014 r., V KK 200/14

Standard: 29092 (pełna treść orzeczenia)

Do znamion przestępstwa określonego w art. 278 § 5 k.k. należy skutek w postaci przyjęcia w posiadanie lub użytkowanie odpowiedniego rodzaju energii bez względu na jej wielkość. Wartość energii nie ma zatem znaczenia dla bytu przestępstwa określonego w art. 278 § 5 k.k. (por. wyrok SN z 26 lutego 2004 r., IV KK 902/03; uchwała SN z 13 grudnia 2000 r., I KZP 43/00).

Wyrok SN z dnia 22 października 2013 r., V KK 233/13

Standard: 41774 (pełna treść orzeczenia)