Wpływ braku decyzji właściwego ministra w trybie art. 2 ust. 1-5 u.g.h. na odpowiedzialność karną

Z zasady określonej treścią art. 8 § 1 k.p.k. wynika, że brak decyzji ministra właściwego do spraw finansów publicznych, o której mowa w art. 2 ust. 6 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz.U. Nr 201, poz. 1540 ze zm.), rozstrzygającej, iż konkretna gra jest grą na automacie w rozumieniu art. 2 ust. 3-5 tej ustawy, nie stanowi przeszkody do dokonania takiego ustalenia w postępowaniu karnym skarbowym, jako warunkującego wypełnienie przedmiotowego znamienia przestępstwa z art. 107 § 1 k.k.s.

W art. 2 ust. 6 u.g.h. przewidziano, że minister właściwy do spraw finansów publicznych rozstrzyga, w drodze decyzji, czy gra o cechach wymienionych m.in. w art. 2 ust. 3- 5 u.g.h. jest grą na automacie w rozumieniu ustawy.

Treść tego unormowania nie daje podstaw do przyjęcia poglądu, by brak tej decyzji miał być równoznaczny z niemożnością rozstrzygnięcia o powyższym w postępowaniu karnym, a więc, by sąd karny miał być wspomnianym faktem związany i nie miał kompetencji do samodzielnego ustalenia, czy będąca przedmiotem osądu gra spełnia określone ustawą kryteria.

Układ znamion określających czynność sprawczą przestępstwa opisanego w art. 107 § 1 k.k.s., a zwłaszcza zestawienie omawianego tu desygnatu z treścią art. 2 ust. 3-5 u.g.h. nakazuje przyjąć, że gra na automacie to taka gra, która spełnia przesłanki definicji zamieszczonej w tych przepisach, nie zaś taka, o której charakterze rozstrzygnięto decyzją administracyjną. Kryminalizowany przepisem art. 107 § 1 k.k.s. stan powstaje z chwilą urządzenia (wbrew przepisom ustawy) gry na automacie, która spełnia określone wymienionymi przepisami warunki gry hazardowej. Stan ten jest immanentnie związany z istotą opisywanej gry, wynikającą wprost z treści przytaczanych wyżej unormowań, a jego ustalenie nie zależy od tego, czy minister podjął rozstrzygającą co do tej gry decyzję. Odpowiedzialność karną skarbową warunkuje więc – w omawianym tu aspekcie – powstanie okoliczności leżących u podstaw stwierdzenia hazardowego charakteru gry, nie zaś fakt wydania w tym przedmiocie administracyjnej decyzji.

Treść art. 2 ust. 7 u.g.h. jednoznacznie wskazuje, że omawiana kompetencja ministra odnosi się do planowanych albo realizowanych przedsięwzięć, a więc do podejmowanych, przez określone podmioty, przedsięwzięć hazardowych o legalnym charakterze. Stąd wymaganie – z jakim wystąpiono w sprawie – co do uruchomienia opisanej procedury do stwierdzonego (podejrzewanego) działania, które z założenia jest bezprawne, nie znajduje podstaw. 

Postanowienie SN z dnia 28 sierpnia 2013 r., V KK 15/13

Standard: 41761 (pełna treść orzeczenia)