Nakaz wystrzegania się kazuistyki
Dyrektywy stanowienia i redakcji aktu prawnego
Nadmierna kazuistyka w konkretnych sytuacjach prowadzić może do deformacji idei państwa prawnego" (wyrok o sygn. P 20/10). Z tego względu "wymaganie nadmiernej regulacji i osobnego definiowania pojęć, zwłaszcza kiedy mają one ugruntowane znaczenie w języku polskim, nie ma nic wspólnego z gwarancyjnym wymogiem określoności przepisów, a wręcz stanowi zaprzeczenie tej zasady" (wyrok z 12 kwietnia 2011 r., SK 62/08).
Wyrok TK z dnia 9 czerwca 2015 r., SK 47/13
Standard: 41702 (pełna treść orzeczenia)
Przepisy ustaw powinny być redagowane zwięźle i syntetycznie, bez nadmiernej szczegółowości, a zarazem tak, jak opisuje się typowe sytuacje występujące w dziedzinie spraw regulowanych tymi ustawami. Ta dyrektywa oznacza nakaz wystrzegania się kazuistyki, czyli ujmowania stanów faktycznych ze zbyt licznymi cechami indywidualizującymi, gdyż to grozi zbytnim rozbudowaniem tekstu prawnego (prowadzi do rozrostu przepisów), a poza potęguje ryzyko wystąpienia wątpliwości interpretacyjnych.
Wymóg redagowania przepisów prawnych w sposób zwięzły i syntetyczny oznacza, że należy budować przepisy uogólniające, czyli szeroko i łącznie obejmujące elementy norm prawnych (warto odnotować, że omawiana dyrektywa expressis verbis znajduje wyraz w § 5 załącznika do rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie "Zasad techniki prawodawczej", Dz. U. Nr 100, poz. 908).
Wyrok TK z dnia 22 lipca 2008 r., K 24/07
Standard: 655 (pełna treść orzeczenia)