Orzeczeniu bezwzględnej kary pozbawienia w razie uprzedniego skazania w trybie konsensualnym na kary z warunkowym zawieszeniem

Skazania w trybie konsensualnym z art. 335 k.p.k., art. 387 k.p.k. i art. 474a k.p.k. za zbiegające przestępstwa na kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania nie stają na przeszkodzie orzeczeniu w wyroku łącznym kary pozbawienia wolności o charakterze bezwzględnym (art. 89 § 1 a k.k.); warunkowo zawieszone może być wykonanie jedynie kary łącznej orzeczonej wyrokiem łącznym w wysokości do 2 lat (art. 69 § 1 k.k.).

Przedstawiony rezultat wykładni językowej i systemowej jest na tyle jasny i jednoznaczny, że nie pozwala na odstąpienie od niego, mimo że wywołuje on w aspekcie aksjologicznym pewne zaniepokojenie. Idzie zwłaszcza o to, że przyjęte podejście – choć bez wątpienia poprawne z punktu widzenia wskazanych wyżej metod wykładni oraz znajdujące oparcie w domniemaniach interpretacyjnych takich jak np. niestanowienie przez prawodawcę norm sprzecznych i liczenie się przez niego z konsekwencjami empirycznymi podejmowanych decyzji – w jakimś jednak stopniu koliduje z zasadą zaufania obywateli do państwa ( art. 2 Konstytucji RP). Skoro bowiem oskarżony w swoim czasie w ramach wcześniejszych procesów zaakceptował pewne ustalenia faktyczne, zrezygnował z postępowania dowodowego i zgodził się na określoną wobec niego reakcję karną, to możliwość przejścia nad tym do porządku w postępowaniu dotyczącym wyroku łącznego trudno ocenić jako postąpienie do końca lojalne. Inne składy Sądu Najwyższego sygnalizowały już wcześniej swoje uwagi w tej mierze (m. in. w przywoływanych w niniejszym uzasadnieniu judykatach), ale jak na razie nie zaowocowało to żadnym projektem ustawodawczym, zmierzającym chociaż do ograniczenia budzących zastrzeżenia następstw funkcjonowania omawianego unormowania.

Postanowienie SN z dnia 22 października 2014 r., IV KK 92/14

Standard: 41687 (pełna treść orzeczenia)