Niedopuszczalność kasacji orzeczenia SN zapadłego w następstwie rozpoznania kasacji (art. 539 k.p.k.)

Zawarte w art. 529 k.p.k. zastrzeżenie, że pomimo zaistnienia okoliczności wyłączającej ściganie możliwe jest „rozpoznanie kasacji na korzyść oskarżonego” należy bowiem odczytać jako „uwzględnienie kasacji na korzyść oskarżonego”. Chodzi zatem przede wszystkim o dopuszczalność wydania przez sąd kasacyjny wyroku na podstawie art. 537 § 2 in fine k.p.k., a więc uchylenia zaskarżonego wyroku i uniewinnienia oskarżonego z uwagi na oczywistą niesłuszność skazania. W przypadku skutecznego wniesienia kasacji na korzyść skazanego i następnie jego śmierci, konieczne jest więc przystąpienie do jej rozpoznania. Jednak stwierdzenie po rozpoznaniu kasacji, że jest ona niezasadna lub oczywiście bezzasadna, oznacza, że nie zostanie ona „rozpoznana na korzyść oskarżonego” w rozumieniu art. 529 k.p.k. Wówczas sąd kasacyjny nie może oddalić kasacji, ani oddalić jej jako oczywiście bezzasadnej, skoro z uwagi na okoliczności wskazane w art. 529 k.p.k. może jedynie ją uwzględnić na korzyść oskarżonego. Słusznie wskazuje się, że uznając taką kasację za oczywiście bezzasadną sąd kasacyjny powinien umorzyć postępowanie kasacyjne.

Postanowienie SN z dnia 16 sierpnia 2023 r., I KK 458/22

Standard: 74193 (pełna treść orzeczenia)

Zakaz przewidziany w art. 539 k.p.k. odnosi się zarówno do stron (art. 520 k.p.k.), jak i innych uprawnionych do występowania z kasacją podmiotów (art. 521 k.p.k.)

Postanowienie SN z dnia 25 listopada 2015 r., II KK 176/15

Standard: 40816 (pełna treść orzeczenia)